W dniu 02.06.2021 o 18:38, PiteR pisze:
> nie wycinaj co ci wygodnie
> jeszcze raz przeczytaj
>
> barankiem nie
> lepiej już farbą do dachów
>
> czy baranek ma składzie inhibitory korozji?
Wystawiałem kiedyś na targach farby głównie z nastawieniem na odbiorców
z przemysłu - antykorozja itd. Doszedłem tam do wniosku, że wiedza tak
zwanego Kowalskiego na temat farb jest znikoma. Ludzie nie mają pojęcia
o rodzajach farb i o tym, do czego który rodzaj się nadaje.
Do tej pory spotyka się przetargi ogłaszane przez (poważne podobno)
firmy, które poszukują dostawców "farby miniowej do gruntowania"
podczas, gdy minia jest zakazana w UE od 2003 roku....
Z farbą do dachów jest mniej więcej tak, jak ze smarowaniem kromki
chleba. Można posmarować masłem, albo serkiem, dżemem, albo nutellą,
smalcem albo hummusem.
Jacek

do góry

> o rodzajach farb i o tym, do czego który rodzaj się nadaje.

a zrobisz skrótowiec dla kowalskiego albo wskażesz sensowne źródło do
przeczytania?

do góry

W dniu 10.06.2021 o 21:10, sirapacz pisze:
>
>> o rodzajach farb i o tym, do czego który rodzaj się nadaje.
>
> a zrobisz skrótowiec dla kowalskiego albo wskażesz sensowne źródło do
> przeczytania?
Nie wiem, czy to "skrótowiec" ale proszę:

FARBY I ICH CHARAKTERYSTYKA

1. WSTĘP

Stosowane w zabezpieczeniach antykorozyjnych konstrukcji metalowych
farby są to produkty w formie ciekłej lub proszkowej, zawierające
spoiwo, pigmenty, wypełniacze, substancje pomocnicze, które kiedy
zostaną naniesione na podłoże, tworzą kryjącą (nieprzezroczystą) powłokę
o własnościach ochronnych, dekoracyjnych i mającą czasem dodatkowe,
specyficzne własności. Lakiery rzadko stosowane w malowaniu konstrukcji
metalowych, są podobnymi produktami jak farby, z tym, że dają powłoki
przezroczyste, gdyż nie zawierają w swoim składzie pigmentów kryjących.
Spoiwa farb są otrzymywane przez rozpuszczenie odpowiedniej żywicy w
rozpuszczalniku (rozpuszczalnikach). Najczęściej stosuje się żywice
alkidowe (ftalowe), epoksydowe, chlorokauczuk itd. Żywica po odparowaniu
rozpuszczalników spaja zawarte w farbie pigmenty tworząc film (powłokę)
ochronną. Rozpuszczalnik jest cieczą, lotną w warunkach normalnych, w
której żywica jest całkowicie rozpuszczalna. Rozcieńczalnik jest cieczą
albo mieszaniną cieczy, lotnych w warunkach normalnych, która nie
rozpuszcza danej żywicy zastosowanej w farbie, a jedynie może
rozcieńczać gotowy roztwór żywicy (farby) w rozpuszczalniku. Pigmenty są
to substancje w postaci bardzo drobnego proszku, praktycznie
nierozpuszczalne w spoiwie i dzięki nim powłoka farby ma ochronne i
dekoracyjne własności. Pigmenty nadają farbom odpowiedni kolor, krycie i
często aktywną ochronę antykorozyjną. Wypełniacze są to substancje w
formie drobnego proszku, nierozpuszczalnego w spoiwie, najczęściej barwy
białej, lecz mające bardzo słabe krycie. Mają za zadanie stabilizować
farby, ulepszać reologię farb, często obniżają cenę farby. Substancje
pomocnicze (addytywy) dodawane do farb w bardzo małych ilościach mają za
zadanie modyfikować lepkość farb, zapobiegać kożuszeniu, przyspieszać
schnięcie, polepszać rozlewność itp. Malowanie farbą powinno
zabezpieczać malowane konstrukcje metalowe na wiele lat. Pojedyncza
powłoka nie jest w stanie tego zapewnić. W tym celu stosuje się zestawy
farb. W skład takiego zestawu wchodzą najczęściej farby gruntowe -
antykorozyjne, farby podkładowe (międzywarstwy), nawierzchniowe. W
niektórych zestawach może być pomijana międzywarstwa farby podkładowej.
Każdy rodzaj farby w zestawie spełnia odpowiednią rolę. Farba gruntowa
antykorozyjna musi mieć bardzo dobrą przyczepność do metalowego podłoża,
musi mieć działanie antykorozyjne i musi stwarzać warunki do dobrej
przyczepności następnej warstwy farby podkładowej. Zwykle farby gruntowe
antykorozyjne zawierają pigmenty antykorozyjne takie jak np. fosforan
cynku, pył cynkowy. Farba podkładowa musi mieć dobrą przyczepność do
warstwy farby gruntowej oraz posiadać dobre własności barierowe, a więc
nie przepuszczać par i gazów. Szczególnie wprowadzenie pigmentów o
strukturze płatkowej takich jak pasta aluminiowa, błyszcz żelaza, mika
zapewnia bardzo dobre własności barierowe. Powłoka farby nawierzchniowej
musi mieć walory dekoracyjne (odpowiedni kolor) oraz być odporna na
wpływy atmosferyczne, a więc odporna na światło słoneczne, deszcze,
zanieczyszczenia atmosferyczne jak pyły i gazy itp. Poza tym musi mieć
odpowiednie własności mechaniczne i nie tracić przyczepności do farby
podkładowej w zmiennych warunkach atmosferycznych np. przy dużej
wilgotności. Fakt, że zestaw antykorozyjny składa się z kilku warstw
farby zapewnia lepszą szczelność powłoki, niż miałoby to miejsce np.
tylko przy jednej warstwie ale o tej samej grubości powłoki. Przy
projektowaniu zestawu antykorozyjnego należy brać pod uwagę typ żywicy
oraz rozpuszczalniki (rozcieńczalniki) zastosowane do produkcji farby.
Niewłaściwy dobór może spowodować słabą adhezję pomiędzy warstwami lub
przeciwnie spowodować nadmierne zmiękczanie powłoki farby wcześniej
wymalowanej, co w konsekwencji spowoduje marszczenie lub pęcherzenie
tzw. lifting. Zaleca się, aby farby w danym zestawie antykorozyjnym
pochodziły od tego samego producenta.

2. KLASYFIKACJA FARB

2.1. Klasyfikacja wg. typu schnięcia
Farby mogą być klasyfikowane wg. różnych kryteriów jak np. wg. podłoża
na które są nakładane, malowanych obiektów, miejsca w systemie farb,
typu spoiwa albo typu pigmentu albo specjalnych funkcji, wg. mechanizmu
schnięcia itd. Z technicznego punktu widzenia szczególnie ten ostatnie
podział jest ważny. Wg. mechanizmu schnięcia, farby można podzielić na 2
grupy: farby schnące fizycznie i farby schnące chemicznie. Podział farb
na te dwie grupy jest przedstawiony poniżej.

Farby schnące fizycznie
Proces schnięcia tego typu farb polega wyłącznie na odparowaniu
rozpuszczalników/rozcieńczalników, które z reguły są bardzo lotne i
proces schnięcia przebiega stosunkowo szybko. Wyschnięta powłoka farby
może być ponownie rozpuszczona w oryginalnym rozpuszczalniku lub innych
rozpuszczalnikach, nawet po bardzo długim czasie (po latach). Możemy
więc powiedzieć, że schnięcie w tym przypadku jest odwracalne. Przy
nakładaniu następnych warstw, rozpuszczalniki zmiękczają pierwszą
warstwę i pozwalają na lepszą przyczepność międzywarstwową. Niektóre
typy farb mogą mieć zarówno fizyczne jak i chemiczne schnięcie np. farby
chlorokauczukowe ogólnego stosowania mające spoiwo na bazie mieszaniny
chlorokauczuku i żywicy alkidowej (podobnie farby poliwinylowe ogólnego
stosowania). Farby schnące fizycznie mogą być nakładane w niskich
temperaturach, pod warunkiem że zastosowane
rozpuszczalniki/rozcieńczalniki są odpowiednio lotne. Podłoże oczywiście
musi być wolne od lodu. Fizycznie schnące farby nie są więc odporne na
rozpuszczalniki i ich nakładanie za pomocą pędzla może być utrudnione.
Farby schnące chemicznie
Schnięcie tych farb zwykle nazywane utwardzaniem, przebiega poprzez
reakcje chemiczne spoiwa np. z tlenem z powietrza albo z tzw.
utwardzaczem. Oczywiście lotne składniki, tzn.
rozpuszczalniki/rozcieńczalniki także odparowują po wymalowaniu, jednak
bez zajścia reakcji chemicznych farba nie wyschnie. Farby schnące przez
przyłączenie tlenu z powietrza nazywane są często jako schnące
oksydacyjnie. Przykładem tego rodzaju farb mogą być farby alkidowe
(ftalowe) i olejne. Farby schnące przez reakcję spoiwa z utwardzaczem są
2-składnikowe. Drugi składnik dodaje się bezpośrednio przed malowaniem i
tak zmieszane składniki mogą być stosowane tylko jedynie w ograniczonym
czasie (czas życia) podawanym przez producenta. Kiedy wzrasta
temperatura, czas życia zmniejsza się. Przykładem tego typu wyrobów są
farby epoksydowe, poliuretanowe oraz oparte na nienasyconych
poliestrach. Farby krzemianowo-cynkowe tworzą oddzielną grupę farb
schnących chemicznie. Pył cynkowy i roztwór krzemianu reagują ze sobą i
jednocześnie schnięcie chemiczne jest przyspieszone przez pochłanianie
wilgoci z powietrza. Schnięcie (utwardzanie się) chemicznie schnących
farb przebiega znacznie wolniej niż farb schnących fizycznie i szybkość
utwardzania się w znacznym stopniu zależy od temperatury. Przy niskich
temperaturach schnięcie przebiega bardzo wolno lub zanika całkowicie.
Wyschnięte powłoki farb są nierozpuszczalne w
rozpuszczalnikach/rozcieńczalnikach, które były zastosowane przy
produkcji tych farb, a więc można powiedzieć, że schnięcie chemiczne
jest nieodwracalne. Stare powłoki farb 2-składnikowych mogą stwarzać
kłopoty z przyczepnością międzywarstwową przy pracach renowacyjnych.
Dlatego też, może być konieczne zszorstkowanie starej powłoki np. przez
"zamiatającą" obróbkę strumieniową (ang. "sweep-blasting"). Na rys. 1
podano klasyfikację farb wg. mechanizmu schnięcia.

2.2. Klasyfikacja wg. typu spoiwa

2.2.1. Farby olejnożywiczne
Bazą tych farb są spoiwa produkowane przez stapianie w wysokich
temperaturach żywic fenolowych, modyfikowanych kalafonią lub
niemodyfikowanych, z olejami schnącymi głównie lnianym i tungowym. Te
produkty wysychają przez przyłączenie tlenu z powietrza. Są zmydlające
się, a więc nie można stosować ich na podłoże alkaliczne. Mają własności
wodoodporne i możne stosować je do części zanurzonych w wodzie. Mają
lepszą odporność na wodę i atmosferę korozyjną niż farby alkidowe.
Jednakże są mniej odporne na wpływ światła ultrafioletowego, mają
tendencję do żółknięcia i kredowania. Odpowiednim rozpuszczalnikiem jest
benzyna lakowa, ewentualnie z małym dodatkiem rozpuszczalników
aromatycznych (ksylen, toluen).
2.2.2. Farby bitumiczne
Farby te oparte są na asfaltach, smole powęglowej i związkach
pochodnych. Schną fizycznie. Powłoki z farb bitumicznych są odporne na
słabe kwasy i alkalia, wodę morską, sole i agresywne środowisko. Nie są
natomiast odporne na oleje roślinne, węglowodory i inne rozpuszczalniki.
Kiedy na farby bitumiczne są nakładane inne, kolorowe farby, może
wystąpić zjawisko tzw. "krwawienia" tj. przechodzenia składników farby
bitumicznej przez jasną powłokę innej farby, co objawia się ciemnymi
smugami. Z uwagi na czarny kolor, farby te są głównie stosowane do
malowania części podwodnych i wnętrz zbiorników, pod izolację itp. Przez
polimeryzację pewnych frakcji smoły powęglowej produkuje się żywice
kumaronowo-indenowe, z których możliwe jest uzyskiwanie jasnych powłok
farb.
2.2.3. Farby alkidowe (ftalowe)
Farby alkidowe schną przez przyłączenie tlenu z powietrza. Większość
żywic alkidowych zwykle zawiera w swoim składzie bezwodnik ftalowy i
dlatego też farby na nich oparte zwane są farbami ftalowymi. Własności
takie jak czas schnięcia, elastyczność, tendencja do żółknięcia i
odporność na czynniki atmosferyczne zależą szczególnie od rodzaju i
ilości kwasów tłuszczowych obecnych w cząsteczce żywicy alkidowej.
Żywice oparte na oleju lnianym wykazują tendencje do żółknięcia kiedy
stosowane są wewnątrz, w przeciwieństwie do tych opartych na oleju
sojowym. Do produkcji farb alkidowych są stosowane żywice alkidowe
tłuste, średniotłuste i chude. Powłoki farb ftalowych ulegają zmydleniu,
miękną w wodzie i dlatego też nie mogą być stosowane do malowania części
podwodnych i części wewnętrznych zbiorników. Poza tym, nie są odporne na
chemikalia i rozpuszczalniki. Z uwagi na to, że ulegają zmydleniu nie
powinny być stosowane wprost do malowania alkalicznych powierzchni
(świeże tynki), powierzchni cynku i stali ocynkowanej jak również farb
krzemianowo-cynkowych, szczególnie w środowisku wilgotnym. Farby ftalowe
są łatwe do stosowania i mają dobrą rozlewność. Powłoki farb ftalowych
wykazują dobrą odporność na czynniki atmosferyczne (deszcz, słońce itp.)
chociaż po dłuższym czasie tracą połysk i wykazują pewny stopień
skredowania. Farby ftalowe, szczególnie oparte na tłustych żywicach
alkidowych dobrze zwilżają podłoże, czym wyróżniają się spośród innych
spoiw. Odpowiednie sformułowane grunty ftalowe mogą być stosowane na
podłoża tylko ręcznie oczyszczone.
Z uwagi na swoje własności są chętnie stosowane do prac renowacyjnych.
Nie są jednak odpowiednie do stosowania ich w grubych warstwach. Jest to
spowodowane ich mechanizmem schnięcia, gdyż gruba powłoka farby utrudnia
dostęp tlenu do dolnych warstw powłoki. Zbyt grubo wymalowana powłoka
farby ftalowej ulega zmarszczeniu. Do produkcji i rozcieńczania stosuje
się zwykle benzynę lakową, jedynie do farb na chudych żywicach stosuje
się zwykle ksylen. Opakowania z farbą powinny być szczelnie zamknięte i
przechowywane w temperaturach poniżej 250C, co zapobiega nadmiernemu
kożuszeniu.
Żywice alkidowe stosowane do produkcji farb ftalowych mogą być
modyfikowane fizycznie lub chemicznie w celu produkcji farb ftalowych
modyfikowanych o specjalnych własnościach. Najczęściej są modyfikowane
następującymi żywicami: - chlorokauczukiem dzięki czemu otrzymujemy tzw.
farby chlorokauczukowe ogólnego stosowania, które wykazują krótsze czasy
schnięcia, lepszą odporność na wodę i zanieczyszczenia atmosfery niż
konwencjonalne farby ftalowe - związkami winylowymi, dzięki czemu mamy
farby ftalowe o krótszym czasie schnięcia, ulepszonej adhezji i
odporności na zanieczyszczenia atmosfery niż konwencjonalne farby
ftalowe - żywicami silikonowymi, dzięki czemu otrzymujemy farby o
krótszym czasie schnięcia, lepszej odporności na temperaturę oraz
warunki atmosferyczne (zdecydowanie obniżone kredowanie).
2.2.4. Farby chlorokauczukowe
Farby chlorokauczukowe schną fizycznie i jako spoiwo stosuje się
chlorowany kauczuk i niezmydlające się plastyfikatory. Farby są
wodoodporne, nie ulegają zmydleniu i są odporne na kwasy i alkalia. Nie
są odporne na rozpuszczalniki oraz roślinne i zwierzęce oleje i
tłuszcze. Farby oparte na chlorokauczuku i niezmydlających się
plastyfikatorach uważane są jako farby chemicznie odporne i stosowane w
najbardziej zanieczyszczonym środowisku (farby typu "heavy-duty").
Podobnie jak inne farby typu "heavy-duty" wymagają odpowiedniego
przygotowania powierzchni, zwykle obróbki strumieniowo-ściernej. Zwykle
są nakładane przez natrysk bezpowietrzny albo za pomocą wałka.
Odpowiednimi rozpuszczalnikami/rozcieńczalnikami są węglowodory
aromatyczne np. ksylen. Farby chlorokauczukowe są często produkowane
jako "High-Build" - HB (tiksotropowe) dzięki czemu mogą być nakładane w
grubiej warstwie w jednym natrysku. W niskiej temperaturze i przy dużym
wietrze powłoka farb chlorokauczukowych typu HB wysycha bardzo szybko,
lecz głębsze warstwy powłoki zawierają jeszcze rozpuszczalniki, co może
prowadzić do wad powłoki. Farby chlorokauczukowe bardzo słabo utrzymują
połysk i mają tendencję do żółknięcia, ich dekoracyjne własności są
słabsze niż farb alkidowych. Mają również, tendencję do kredowania kiedy
są stosowane na zewnątrz.
2.2.5. Farby winylowe (poliwinylowe)
Farby winylowe, podobnie jak chlorokauczukowe, schną fizycznie i są
odporne na kwaśne i alkaliczne środowisko. Dodatkowo są odporne na oleje
mineralne i allifatyczne rozpuszczalniki, lecz nieodporne na estry i
ketony. Spoiwem tych farb są kopolimery chlorku winylu i innych związków
winylowych. Są formułowane jako farby typu HB, dające grube powłoki w
jednym natrysku. W porównaniu z farbami chlorokauczukowymi dają powłoki
nieco twardsze, bardziej odporne na wpływy atmosferyczne i o nieco
wyższych własnościach dekoracyjnych. Najbardziej odpowiednimi
rozpuszczalnikami są estry i ketony, a rozcieńczalnikami aromatyczne
węglowodory np. ksylen lub toluen.
Dzięki dużej lotności rozpuszczalników i rozcieńczalników w czasie
natrysku może bardzo łatwo dochodzić do tzw. "suchego natrysku"
szczególnie przy ciepłej i wietrznej pogodzie, co jest zjawiskiem
niepożądanym. Poza tym przy wietrznej pogodzie może następować bardzo
szybkie powierzchniowe schnięcie i "zamykanie" części rozpuszczalników w
powłoce. Powoduje to powstawanie wad powłoki, tworzeniu się bardzo
małych dziurek w powłoce, jak od ukłucia szpilką ("pinholing"), a przez
to obniżenie odporności antykorozyjnej powłoki.
2.2.6. Farby epoksydowe
Są to farby dwuskładnikowe które wysychają poprzez chemiczną reakcję
dwóch składników zmieszanych przed stosowaniem w ściśle określonych
proporcjach objętościowych lub wagowych. Kiedy utwardzenie jest
całkowite, powłoka farby epoksydowej jest twarda, wykazuje dobre
własności mechaniczne i doskonałą odporność na wodę, chemikalia, oleje i
wiele rozpuszczalników. Farby epoksydowe mają dobrą przyczepność do
stali, dając długoterminową ochronę i ogólnie wykazują lepsze własności
mechaniczne niż farby schnące fizyczne (chlorokauczukowe i
poliwinylowe). Farby te wymagają przygotowania powierzchni poprzez
obróbkę strumieniowo-ścierną. Odpowiednimi rozpuszczalnikami są estry,
ketony, jako rozcieńczalniki są stosowane aromatyczne węglowodory i
alkohole. Z uwagi na swój charakter schnięcia, generalnie nie powinny
być stosowane poniżej 100C, za wyjątkiem farb do tego celu specjalnie
przystosowanych. Wpływ atmosfery objawia się w utracie połysku przez
powłokę i jej kredowaniu, jednak cecha ta nie osłabia własności
antykorozyjnych powłoki.
Znaczna twardość i odporność powłoki na rozpuszczalniki jest wadą przy
pracach renowacyjnych, gdyż wtedy zachodzi konieczność szorstkowania
powierzchni starej powłoki. W ostatnich latach pojawiają się farby
epoksydowe modyfikowane, które nie posiadają tych niedogodności. Farby
epoksydowe mogą być produkowane jako bezrozpuszczalnikowe, lecz
aplikacja tego typu wyrobów wymaga specjalnej aparatury. Specyficznym
typem są farby epoksyestrowe. Farby te są jednoskładnikowe i bazują na
spoiwie otrzymanym przez reakcję żywicy epoksydowej i kwasów
tłuszczowych. Własności i zastosowanie jest podobne do farb alkidowych.
2.2.7. Farby epoksydowo-bitumiczne
Farby te stanowią specjalną grupę farb epoksydowych, które powstają
przez zastąpienie części żywicy epoksydowej przez smołę węglową lub
żywice węglowodorowe. Odporność na wodę jest lepsza niż
niemodyfikowanych farb epoksydowych. Z drugiej strony odporność na
rozpuszczalniki jest gorsza. Głównie są stosowane do ochrony konstrukcji
podwodnych. Kiedy czarny kolor ze smołą powęglową nie jest pożądany
stosuje się mieszaniny żywic epoksydowych z węglowodorowymi np. z żywicą
kumaronową.
2.2.8. Farby poliuretanowe
Spośród 5-ciu rodzajów farb poliuretanowych wyróżnionych przez normę
ASTM do ochrony konstrukcji stalowych używa się 3 rodzajów farb:
2-składnikowe, 1-składnikowe utwardzone wilgocią atmosferyczną oraz
uretanowe (uralkidy). Farby dwuskładnikowe pod względem przygotowania
powierzchni, przyczepności, własności mechanicznych, twardości powłoki i
odporności na wodę, chemikalia i rozpuszczalniki są podobne do farb
epoksydowych. Utwardzacz w farbach dwuskładnikowych może być
aromatycznym lub alifatycznym izocjanianem. Aromatyczne izocjaniany dają
powłoki żółknące i tracące połysk w czasie długotrwałej eksploatacji na
świetle słonecznym. Znacznie kosztowniejsze alifatyczne izocjaniany dają
powłoki o bardzo dobrym i długotrwałym połysku, nieżółknące i
niekredujące. W tym względzie mają wyższość nad żywicami alkidowymi.
Farby poliuretanowe 1-składnikowe utwardzają się przez przyłączanie
wilgoci atmosferycznej do wolnych grup NCO w spoiwie farby.
Rozpuszczalnikami w farbach poliuretanowych są estry, ketony i
aromatyczne węglowodory. Aby zapobiec niepożądanym reakcjom chemicznym
(wrażliwość na wilgoć - grupy OH) rozpuszczalniki/rozcieńczalniki muszą
być absolutnie bezwodne i wolne od alkoholi. Dlatego też należy zwracać
również uwagę na szczelność opakowań, i nie pozostawiać opakowań
otwartych. Reakcje z wodą powodują wytwarzanie się C02, który przy zbyt
grubych powłokach może powodować wady powłoki. Generalnie, aplikacja
farb poliuretanowych poniżej 5 st.C nie jest rekomendowana. W pracach
renowacyjnych, z uwagi na dużą twardość, stara powłoka powinna być
zszorstkowana w celu dobrej adhezji. Farby uretanowe są jednoskładnikowe
schnące tak jak żywice alkidowe tzn. przez przyłączenie tlenu z
powietrza. Własności są również podobne do powłok z żywic alkidowych.
Podobnie jak w farbach epoksydowych, farby poliuretanowe mogą zawierać
domieszkę smoły węglowej lub żywic węglowodorowych.
2.2.9. Farby krzemianowo-cynkowe
W tego typu farbach spoiwem jest krzemian a pigmentem pył cynkowy. Są to
farby jedno- lub dwuskładnikowe. Spoiwem mogą być krzemiany alkaliczne
(sodu, potasu, litu) i wtedy rozpuszczalnikiem jest woda, lub częściowo
zhydrolizowany krzemian etylu, który jest rozpuszczalny w alkoholach.
Wszystkie farby krzemianowo-cynkowe wysychają w wyniku reakcji między
spoiwem, pigmentem i podłożem stalowym w obecności wilgoci, oraz
odparowaniem wody lub rozpuszczalnika. Na początku powłoka farby jest
porowata, a w czasie starzenia powłoki tworzą się węglan i wodorotlenek
cynku, które uszczelniają powłokę. W celu właściwego utwardzenia się
większość farb krzemianowo-cynkowych wymaga wilgotności względnej
powyżej 50 %. Utwardzanie tych farb jest przyspieszone przez wysoką
wilgotność i wysoką temperaturę. Jednak podczas aplikacji podłoże
powinno być suche. W celu zapewnienia dobrej przyczepności podłoże
powinno być poddane obróbce strumieniowo-ściernej, aby zapewnić
odpowiednią czystość i szorstkość. Również należy nie przekraczać czasu
życia mieszaniny, po zmieszaniu składników. Zbyt gruba powłoka farby
krzemianowo-cynkowej ulega charakterystycznemu pękaniu tzw.
"mud-cracking". Jak wspomniano wcześniej świeżo utworzona powłoka jest
porowata i w wypadku nakładania farb nawierzchniowych może zachodzić
pęcherzenie warstwy nawierzchniowej. Aby temu zapobiec należy nałożyć
tzw. "mist coat" bardzo cienką powłokę mocno rozcieńczonej farby
nawierzchniowej lub stosować specjalne farby. Farby krzemianowo-cynkowe
powinny być przemalowane farbami niezmydlającymi się np. epoksydowymi,
chlorokauczukowymi itp. Przed malowaniem z powierzchni powinny być
usunięte sole cynku np. poprzez zmycie wodą pod ciśnieniem lub wodą i
szczotkami nylonowymi. Własności antykorozyjne farb
krzemianowo-cynkowych są nieco lepsze niż farb epoksydowych
pigmentowanych pyłem cynkowym. Przy właściwej aplikacji i utwardzaniu
powłoka farby krzemianowo-cynkowej jest bardzo twarda, odporna na
ścieranie, odporna na wysokie temperatury, wodę i rozpuszczalniki, a
nawet chlorowane rozpuszczalniki. Powłoka nie jest odporna na kwasy i
alkalia (zawartość cynku).
2.2.10. Farby akrylowe
Wyróżnia się trzy podstawowe typy polimerów akrylowych stosowanych do
produkcji farb i lakierów: termoplastyczne dyspersje inaczej zwane
akrylowymi lateksami, roztwory żywic termoutwardzalnych oraz roztwory
żywic termoplastycznych. W niniejszym omówieniu będzie mowa o tych
ostatnich. Żywice te są pochodnymi estrów kwasu akrylowego i
metakrylowego, które są otrzymywane przez polimeryzację typu winylowego.
Przez dobór odpowiednich monomerów, zarówno ilościowy jak i jakościowy,
można kształtować własności żywic akrylowych w szerokim zakresie. Farby
akrylowe tworzą powłokę przez odparowanie rozpuszczalników (schnięcie
fizyczne). Jako rozpuszczalniki stosuje się estry, ketony, cykliczne
alkohole. Farby te schną bardzo szybko dając powłoki bardzo odporne na
warunki atmosferyczne. Poliakrylany nie ulegają degradacji pod wpływem
światła UV (chyba że zawierają w swoim składzie styren) dzięki czemu
powłoka nie ulega kredowaniu. Nie zawierają niestabilnych podwójnych
wiązań, dzięki czemu powłoka nie żółknie. Powłoki posiadają wysoki
połysk, który utrzymuje się przez bardzo długi czas eksploatacji.
Akrylany, a szczególnie metakrylany są odporne na hydrolizę.

do góry

W dniu 2021-06-17 o 08:29, Jacek pisze:
> W dniu 10.06.2021 o 21:10, sirapacz pisze:
>>
>>> o rodzajach farb i o tym, do czego który rodzaj się nadaje.
>>
>> a zrobisz skrótowiec dla kowalskiego albo wskażesz sensowne źródło do
>> przeczytania?
> Nie wiem, czy to "skrótowiec" ale proszę:

Dla mnie dobre - dzięki!

do góry

W dniu 17.06.2021 o 12:36, sirapacz pisze:
> Dla mnie dobre - dzięki!

Dodam jeszcze: 90% sukcesu, to przygotowanie powierzchni, czyli porządne
wyczyszczenie. Resztę załatwiają farby i w uproszczeniu mamy tak: farby
alkidowe - spokój na 5 lat, poliwinylowe na 8 lat, epoksydowe i
poliuretanowe na 15 - 25 lat.
Jacek

do góry

W dniu 2021-06-17 o 17:50, Jacek pisze:
> W dniu 17.06.2021 o 12:36, sirapacz pisze:
>> Dla mnie dobre - dzięki!
>
> Dodam jeszcze: 90% sukcesu, to przygotowanie powierzchni, czyli porządne
> wyczyszczenie. Resztę załatwiają farby i w uproszczeniu mamy tak: farby
> alkidowe - spokój na 5 lat, poliwinylowe na 8 lat, epoksydowe i
> poliuretanowe na 15 - 25 lat.
> Jacek

jedną z metod na przedłużenie życia profila zamkniętego przeze mnie jest
walenie na ślepo pod dużym ciśnieniem wąskiego strumienia
farby/cortaninu aby związać rdzę żrącą od środka.
Spowalnia, choć oczywiście nie zatrzymuje.

do góry

W dniu 17.06.2021 o 18:48, sirapacz pisze:
> jedną z metod na przedłużenie życia profila zamkniętego przeze mnie jest
> walenie na ślepo pod dużym ciśnieniem wąskiego strumienia
> farby/cortaninu aby związać rdzę żrącą od środka.
Z tymi wszystkimi środkami wiążącymi rdzę myk jest taki, że jest to
reakcja chemiczna i oba składniki (środek i rdza) muszą być w jakiejś
proporcji. Jak rdzy jest za grubo, to środek nie jest w stanie tego
zneutralizować. To tak, jakby wiadro kwasu chcieć zneutralizować
szczyptą sody. Dlatego tak ważne jest wyczyszczenie, tylko jak wyczyścic
profil od środka?
Jacek

do góry

> zneutralizować. To tak, jakby wiadro kwasu chcieć zneutralizować
> szczyptą sody. Dlatego tak ważne jest wyczyszczenie, tylko jak wyczyścic
> profil od środka?
> Jacek

Właśnie dlatego dużo i na ślepo pod dużym ciśnieniem, by zwiększyć
szanse, że nadmiar płynu zwilzy dostatecznie rdzę (o ile jest).

Praktyka jak dotąd pokazała, że nie jest co całkowicie bez sensu metoda
ale trzeba ją robić często (porównując do częstotliwości konserwacji
nowego auta).

do góry