Przypuśćmy że chcemy z warstwy wyjściowej sieci rozpoznającej znaki
dostawać każdą z 2^16 możliwości UTF-16 Unicode. To zmuszało by nas do
działania z siecią z olbrzymią ilością komórek. Zamiast tego wystarczyło
by 16 a pobudzana była by nie jedna ale dowolna ich ilość. Mielibyśmy
binarne wyjście sieci neuronowej. Tak jest w przykładzie Unicode OCR z
codeproject.
Jednak czy nie powoduje to braku uogólniania? W tym przykładzie pięknie
odgaduje tekst, gdy jest wyraźny oraz napisany dokładnie tym samym
fontem co przy nauce. Jeżeli font się różni, dostajemy nie pojedyncze
błędy ale całkiem błędną odpowiedź.
Czy zamiast tego lepiej jest już stosować zasadę jednej pobudzonej
komórki? I kilka sieci, np jedna tylko do cyfr, druga dla małych i
dużych, trzecia tylko do dużych itp.