On 2012-10-28 12:04, M.M. wrote:
> W dniu niedziela, 28 października 2012 09:44:09 UTC+1 użytkownik PK napisał:
>
>> Empirycznie: weź do ręki piłkę i zastanów się, ile musiałbyś zrobić
>> zdjęć, żeby odzyskać położenia wszystkich punktów.
> Tak czy inaczej zwierzęta sobie nieźle radzą. Taki kot nie ma dalmierza
> laserowego ani sonaru, ma tylko dwoje oczu, a można mu pozazdrościć jak w
> gęstwinie omija przeszkody i precyzyjnie skacze na ofiarę. Z kolei ja wg
> mojego okulisty bezpośrednio w ogóle nie widzę trzeciego wymiaru, mogę
> jedynie wywnioskować co jest bliżej, a co dalej - niemniej w lesie też nie
> wpadam na drzewa, mogę swobodnie chodzić i biegać. Mój wniosek z tego taki, że:
> a) w skończonym czasie,
> b) w praktycznych sytuacjach,
> c) przy (chyba) małej przepustowości nerwu wzrokowego,
> d) bez emisji dodatkowego sygnału (lasery, sonary, itd),
> zadanie jest możliwe do zrealizowania. Niestety jest jeszcze piąty punkt.
> W całym procesie mapowania przestrzeni 3D biorą udział skomplikowane obliczenia.
> W naturze przeprowadza je mózg (a przynajmniej tak się powszechnie uznaje że
> to mózg). W systemie sztucznym musiałby je przeprowadzać jakiś algorytm. Zastanawia
mnie:
> a) jak trudna jest implementacja takiego algorytmu,
> b) co leży u podstaw tak dużej skuteczności u zwierząt,
> c) jak złożony obliczeniowo jest to problem.
> Co do punktów a i c kompletnie nie mam pojęcia. W przypadku punktu b domniemam,
> że kluczowe jest rozpoznawanie obrazu. Jeśli ja naprawdę nie widzę co jest
> bliżej a co dalej, to jak wyjaśnić że mogę się sprawnie poruszać? Widzę
> tylko jedno wyjaśnienie: rozpoznaję przedmiot, potem przypominam sobie jak on
> jest duży i ostatecznie składam z tego przestrzeń 3D.
>
>
>> *) założyłem że przez "zdjęcie" rozumiemy obraz 2D jaki znamy z
>> fotografii. Jeśli masz możliwość zrobienia "zdjęcia 3D" tzn.
>> zawierającego informację o odległości, to potrzebujesz tylko
>> tylu ujęć, żeby objąć każdy interesujący Cię punkt (prawie zawsze
>> będzie ich skończenie wiele, a nawet dość mało - tzn. kilka, może
>> kilkanaście). Tak działają profesjonalne skanery 3D
> Ok, ale powiedzmy że w tym wątku interesuję się tylko rozwiązaniami
> które bezpośrednio nie mają informacji o odległości, mogą ją jedynie
> wywnioskować, oszacować, obliczyć...
>
>
>> **) ograniczeniem na dokładność jest także skończona rozdzielczość
>> elementów światłoczułych (dziś: matryc). Tzn. nawet robiąc zdjęcie
>> 2D "obiektu 2D" nie odzyskasz dokładnych położeń. I jeśli dobrze
>> przygotujesz się do zdjęcia (statyw, stabilizacja w aparacie), to
>> efekt ziarnistości zdjęcia "zje" Ci błędy wynikające z drgań.
> Zgadza się. Można przyjąć, że "wąskim gardłem dokładności" jest ziarnistość a
> nie drgania.
>
>
>> Dalmierz optyczny zwraca Ci tylko jedną wartość (do jakiegoś punktu).
>> Czyli nadal musisz zrobić nieskończenie wiele pomiarów, żeby uzyskać
>> dokładny model. Nawet zrobienie pomiarów przy jakiejś rozdzielczości
>> będzie ogromnie upierdliwe i długotrwałe.
> Nie da się jakoś hurtem i w miarę dokładnie oszacować odległości do każdego
> piksela gdy ma się np. tylko dwa zdjęcia? Nie jestem pewny, ale wydaje mi się, że
> jeśli mamy położenie tego samego obiektu na dwóch matrycach, to dla każdej matrycy
> można oszacować z jakiego kierunku biegło światło. Mając dwa kierunki można
obliczyć
> punkt przecięcia kierunków.
>
>
>> Dużo łatwiej jest wykorzystać jakąś inną fizykę i zmierzyć "hurtem"
>> (jak na filmiku na youtube, który pewnie widziałeś).
> Zgadza się, ale powiedzmy że z jakiś ważnych powodów można robić tylko
> zdjęcia, mierzyć położenie aparatu i zwrot obiektywu.
>
>
>> Za dużo czasu tracisz na drobiazgi (drgania, obsługę itp). Nie projektuj
>> interfejsu do programu, jeśli nie masz pewności, że da się go w ogóle
>> napisać. Zostaniesz z samym interfejsem :P.
> Hihi :) To jest zabawa/edukacja, jak zostanie sam interfejs to nic złego
> się nie stanie :)
>
>
>> W tym zadaniu są problemy dalece bardziej istotne niż to, czy komputer
>> sam sobie wybierze punkty.
> Jakie to są problemy Twoim zdaniem? Zwierzęta sobie radzą przy ograniczonej (chyba
> małej) przepustowości nerwu wzrokowego, więc problemem nie jest to, że potrzeba
> ogromnej czy nieskończonej ilości danych. Moim zdaniem problem jest rozpoznawanie
obrazu, a w
> ramach rozpoznawania mieści się chociażby auto-detekcja punktów
charakterystycznych.
> Ale to tylko moje zdanie, pewnie się mylę, bo dopiero zacząłem się interesować
> problemem :)

Ja się tam nie znam, ale nauka zrobiła już kolejny krok:
http://www.youtube.com/watch?v=JWDocXPy-iQ
http://web.media.mit.edu/~raskar/trillionfps/

--
MB