J.F. schrieb:
> On Fri, 05 Feb 2010 11:53:16 +0100, Waldemar Krzok wrote:
>> Dariusz K. Ładziak schrieb:
>>> Metoda transformacji ma tę przewagę nad metodami macierzowymi że
>>> minimalizuje ilość odejmowań co czyni ją mniej wrażliwą na błędy
>>> wynikające z arytmetyki skończonej precyzji. Metody macierzowe w
>>> praktyce potrafią się okazać zupełnie nieprzydatne.
>> O właśnie. Zapomniałem kompletnie o numeryce. Jak masz sieć z
>> wartościami bardzo do siebie podobnymi, to macierze lubią być bardzo
>> wredne (wyznaczniki bliskie zeru) i wychodzi kisiel, a nie rozwiązanie.
>
> Wzory sa ostatecznie te same, wiec obawiam sie ze i wrazliwosc
> podobna. Inna tylko kolejnosc obliczen - tu moze byc zysk.

nie całkiem. Nie masz dzielenia matryc i widzisz od razu, jak ci
wychodzi 100M równolegle do 100 omów, to możesz te 100M olać.
Nie uda ci się (prawdopodobnie) wyprowadzić algebraiczny wzór na
rezystancję zastępczą kompletnej sieci, będziesz musiał robić
numerycznie. Jak robisz to bottom-up to możesz od razu ignorować
elementy o znacznej rezystancji w porównaniu z otoczeniem.
Kiedyś przed laaaty, znaczy jakieś 25 lat temu na uczelni próbowałem
algorytm oparty na grafach z ważonymi węzłami. W sumie polega to na
rozwiązaniu znanego informatykom problemu komiwojażera. Algorytmicznie
się (w ogólności) nie da, ale za pomocą np. algorytmu genetycznego
wyniki są bardzo przyzwoite. Niestety po którejś przeprowadzce zniknęło
to wszystko, a w głowie się tylko resztki ostały :-(.

Waldek