On 2012-11-23, slawek <s...@h...pl> wrote:
> Cóż, markowy garnitur zawsze był ważniejszy niż to co ma w głowie kandydat.

Markowy garnitur nie jest ważniejszy. To jest po prostu norma, minimum.
Czy przyjąłbyś do pracy bardzo zdolnego człowieka, który się nie myje?
Który pluje na podłogę? Który klepie koleżanki/kolegów po pupach? Który
wyzywa Cię, gdy każesz mu coś robić?
Czy istnieje jakieś minimum, które postawiłbyś przyjmowanej osobie?

Myślę, że jednak coś by się znalazło. I takie minimum istnieje także
w finansach: jest nim strój biznesowy (niekoniecznie garnitur), dobra
higienia osobista i kultura.

Zresztą akurat nie wiem, skąd ten lęk przed garniturami w bankach.
Przecież to po prostu uniform.
Sprzedawca w supermarkecie też musi dbać o higienę (czasem bardziej
niż prezes korporacji), też musi komunikować się na poziomie i też
musi dbać o swój strój roboczy. Założę się, że niebieski fartuch
nie budzi w Tobie takich wątpliwości jak garniak.

Z kwestii bardziej "miękkich": ta kwestia mówi także wiele o człowieku.
Nie oszukujmy się: garnitur to żadna przyjemność - choćby ze względu na
krawat. Ale praca przy komputerze przez 8h dziennie też nią nie jest.
Tym bardziej praca przez 12h, jeśli to konieczne. Tym bardziej przyjście
w sobotę lub zabranie czegoś na weekend do domu. Tym bardziej męcząca
delegacja. Tym bardziej spotkania z nie zawsze bardzo przyjaznymi
osobami (np. audytorem).

Przypuśćmy zatem, że odpuszczasz temu świetnemu specjaliście garnitur,
bo mówi Ci wprost, że w garniturze pracował u Ciebie nie będzie.
Jest świetny - niech przychodzi choćby i w dresie. Ale jaką masz
gwarancję, że spełni wszystkie inne wymagania? Że do listy "nie będę
pracował, bo..." nie dojdą rzeczy naprawdę istotne dla funkcjonowania
firmy?

pozdrawiam,
PK