"Henry(k)" <moj_adres_to_henrykg@na_serwerze_gazeta.pl> wrote:

>> Sam się zresztą łapię na tym, że wszelkie widoczki (od małopolskich
>> po nigeryjskie) traktuję właśnie rzucając okiem.
>
> I prawidłowo - lepiej zobaczyć na żywo, przeżyć jakieś emocje, a potem
> patrząc na zdjęcia przypominać sobie tamte emocje. I to jest siła
> fotografii, a nie generowanie emocji z samego zdjęcia. Oglądanie zdjęć
> to takie próbkowanie czy któreś z nich spowoduje u nas rezonans.
> Większość nie powoduje i ja to uważam za coś normalnego. Dlatego sam
> robię dużo zdjęć "do szuflady" - nie mam nawet zamiaru pamiętać o
> wszystkich, teraz tylko niektóre na mnie działają, ale może kiedyś...


Świetnie powiedziane - mam to samo podejście. Po co robić kolejne
setki zdjęć? Bo nikt inny nie uchwyci "moich" widoków - miejsc, osób,
przedmiotów i zdarzeń, które z każdym dniem odchodzą w przeszłość.

Korzyść dodatkowa, to podobne korzyści ludzi, z którymi jesteśmy
związani - oni też potrafią skorzystać z naszych zdjęć. Problem się
zaczyna, gdy fotografia staje się w sztukę dla sztuki, samotnym
polowaniem na wielkie WOW, a które świat kwituje zaledwie rzutem okiem:
no, nawet...


pozdrawiam

Mariusz [mr.]