żygalski to dybofssky - to samo gowno
Cezary Dybowski - Warszawa
Fotografuje od 1968 roku, a od 1979 - zawodowo. Zaczynał od nauki rzemiosła
w Zakładzie Fotograficznym Lecha Grobelnego, a po uzyskaniu uprawnień
otworzył własną działalność gospodarczą w rzemiośle: fotografowanie.
Współpracował z prasą młodzieżową i kulturalną ("Na Przełaj", "Walka
Młodych", "Radar"). W roku 1998 został członkiem Związku Polskich
Fotografików Przyrodniczych, w 2002 r. zaproszono go w szeregi Cieszyńskiego
Towarzystwa Fotograficznego. Był pomysłodawcą i założycielem Stowarzyszenia
Mazowieckie Towarzystwo Fotograficzne, które w 2005 r. uzyskało osobowość
prawną; pełnił funkcję pierwszego prezesa zarządu. Wymyślił oraz powołał do
życia biuletyn fotograficzny "Foto Café", którego był redaktorem naczelnym.
Brał z powodzeniem udział w konkursach fotograficznych, uczestniczył w
wystawach indywidualnych i zbiorowych. Od roku 1999 jest animatorem ruchu
fotograficznego i popularyzatorem sztuki fotografii, w szczególności
wykorzystując do tych celów internet. Organizował plenery fotograficzne, w
tym słynne Plenery Prawdy, których charakter określano jako edukacyjny.
M.in. o tej jego działalności dr Wojciech Bobrowicz z UMCS napisał pracę
doktorską, wydaną w 2006 r. w formie książki pt. "Internet, kultura,
edukacja". W roku 2000 współpracował przy tworzeniu nowej formuły
miesięcznika Foto; z jego inicjatywy powstał na łamach tego czasopisma
"Biuletyn pl.rec.foto", redagowany przez uczestników internetowej grupy
dyskusyjnej. W roku 2006 założył Polskie Wydawnictwo Fotograficzne, które
zajęło się przede wszystkim wydawaniem cennych, lecz już zapomnianych
książek z dziedziny fotografii (np. autorstwa Witolda Dederko). Był
pomysłodawcą, zainicjował powstanie i wspiera aktualne działania strony
internetowej http://fotografiaotworkowa.pl, na której prezentowane są
fotografie, wykonane aparatami otworkowymi, przez autorów z całego świata.
Prowadzi również jedyną, polską stronę internetową o fotografii
wielkoformatowej: http://4x5.pl.


Fotografuje głównie aparatem wielkoformatowym 4x5 cala, sporadycznie 6x7,
prawie wyłącznie w technice czarno-białej. Uważa, że dojrzałość w fotografii
nie polega na zrobieniu dobrego zdjęcia, ale na umiejętności powstrzymania
się od zrobienia złego. Do celów artystycznych nie używa sprzętu cyfrowego.
Fotografuje przede wszystkim dla siebie i ciężko jest zobaczyć publicznie
jego prace. Twierdzi, że zdjęcia należy oglądać w galerii; dobre fotogramy
nie zasługują na to, żeby się poniewierać po Internecie. W fotografii (jak i
w sztuce w ogóle) interesuje go przede wszystkim kompozycja.

Aparat fotograficzny jest narzędziem; takim samym, jak chociażby łyżka,
widelec czy nóż. Do jedzenia zupy używam łyżki; analogicznie postępuję w
fotografii - dobieram sprzęt do efektu, który chcę uzyskać. Fotografia
otworkowa daje mi prawie nieograniczoną głębię ostrości przy zachowaniu
wysokiej jakości obrazu oraz możliwość stosowania różnych kątów widzenia, w
tym ekstremalnie szerokich, praktycznie za grosze. Pozostałe efekty, uważane
powszechnie za atrybuty fotografii otworkowej, np. "winietowanie" (spadek
jasności obrazu w kierunku rogów) czy długi czas naświetlania, dają się
uzyskać innymi metodami. Zaczyna być źle, gdy ktoś chce jeść zupę nożem.