Powoli zabieram się w końcu za prosty system automatyki domowej. Zacznę
od jednego modułu z interfejsem sieciowym (Ethernet), który będzie miał
za zadanie sterować światłem (triaki), przyjmować impulsy z fizycznych
włączników i PIR-ek (przez transoptory) oraz odczytywać temperaturę z
kilku DS18B20 na kilkunastometrowej magistrali 1-wire (tutaj też będzie
izolowany interfejs).

Oczywiście w przypadku takiej konstrukcji ważna jest niezawodność. Układ
powinien po zamontowaniu działać długimi latami (najlepiej dekadami) bez
konieczności serwisowania. I tutaj pojawia się pytanie zasadnicze: co
zrobić, żeby jak najbardziej zminimalizować ryzyko awarii?

1) Kondensatory. Raczej unikam stosowania klasycznych elektrolitów,
które po jakimś czasie mają tendencję do puchnięcia i wysychania. Jeśli
tylko jest to możliwe, w tej chwili korzystam z tantali w wersji SMD.
Tylko jak to właściwie jest z ich trwałością? Może tam, gdzie na linii
zasilania trzeba dać kilka-kilkanaście uF równie dobrze sprawdziłby się
kondensator monolityczny SMD? Ktoś tu chyba kiedyś pisał, że pod
względem ESR tak naprawdę nie ustępują one tantalom...
2) Zasilanie. Przede wszystkim mam tutaj na myśli zintegrowane,
miniaturowe przetworniczki do izolowanych interfejsów. Mają one jakąś
tendencję do psucia się, czy raczej można je uznać za mało awaryjne
elementy?
3) Izolowanie ścieżek. Warto pokryć spód płytki jakimś plastikiem 70,
czy raczej tego nie robić? Z jednej strony jest to doskonałe
zabezpieczenie przed kurzem i wilgocią (a w dodatku zwiększa stopień
izolacji pomiędzy ścieżkami). Z drugiej mocno utrudnia potencjalną
naprawę...
4) Może któreś z części układu warto wykonać w postaci odłączanych
modułów? Transoptory i optotriaki planuję zamontować w podstawkach. Może
powinienem także zmontować na osobnej płytce izolowany interfejs 1-wire?
To samo z zasilaczem - wedle obecnej koncepcji ma to być osobny moduł.

Coś jeszcze powinienem wziąć pod uwagę?