czas dOSa pisze:
> Żeby programista mógł napisać niezależną od sprzętu część
> oprogramowania (czyli typowo- w języku wysokiego poziomu), nie może
> używać typów (ograniczmy się wstępnie do liczbowych) danych
> związanych ze sprzętem. Żeby kompilator mógł wytorzyć działającyc
> program-- musi je znać, gdyż ich użyje w miejsce abstrakcyjnych
> typów. W związku z tym-- pytanie o rzeczywistą realizację: wymyślone
> typy danych, z ich własnymi limitami, które następnie są albo
> dopasowywane do typów danych maszyny, albo symulowane przez
> kompilator na maszynie lub w środowisku wykonywania, czy może
> analogicznie do prostego "typedef", które tylko zmienia nazwy typów,
> uniemożliwiając programiście oparcie się na właściwościach typu
> zależnego od maszyny.
stdint.h inttypes.h
Używasz tego co potrzebujesz - jeżeli potrzebujesz 32bitową zmienną
całkowitą, bo większego zakresu nie użyjesz, a będzie ich dużo i zależy
ci na upakowaniu danych to piszesz int32_t, jak potrzebujesz zmienną
64bitową, piszesz int64_t i nie przejmujesz się, czy ktoś skompiluje kod
pod i386,amd64, czy avr, bo będzie działał. Jak z to potrzebujesz czegoś
co będzie *minimum* 16 bit, ale ma być możliwie szybkie na tej
platformie (np zmienna lokalna, w której coś liczysz) to używasz
int_fast16_t i na i386 dostajesz int32_t, na amd64 dostaniesz int64_t, a
na avr int16_t.

To jest właśnie potęga C/C++ - jeżeli napisałeś program porządnie to
skompiluje się na wszystkim na co jest kompilator.


--
Pozdrawiam
Michoo