On 17 Wrz, 03:33, Mariusz Marszałkowski <m...@g...com> wrote:


> > Oszacowanie na ilosc operacji w celu pojedynczej
> > poprawki zgadza sie. Ale z tym excelem to dowcip rozumiem;)
>
> Tzn nie zamierzam w excelu przechowywać 10^9 danych ;)
> Chodziło mi tylko i wyłącznie o poprawność/skuteczność wzoru
> na poprawkę parametru w kolejnych iteracjach.

Do takich 'rozpoznń pola' polecam jednak klony matalba
(darmowe scilab, octave).

> > Ja wole za podstawową jednostke mieć sprasowany wektor
> > kolumnowy macierzy A (a nie wierszowy) wiec mam
> > 10^6 rekordow po średnio 10^9/10^6*4 wartosci.
> > Dzieki temu mam wszytko na widelcu.
>
> Na razie też nie widzę nic lepszego jak spakowany
> wektor kolumnowy.

Dojrzewa u mnie algorytm praktycznie nie rozniacy sie
od poprzedniego, ale wykorzystujac spakowanie wierszami,
ktory bedzie znacznie mniej 'skakal' po pamieci.

Spostrzezenie: wektory pionowe w swoim 'dziale' (k dzialów)
sa parami prostopadle. Kolejnosc poprawek w dziale nie mz
znaczenia (w artmetyce dokładnej). Mozna niezaleznie liczyc
wszytkie iloczyny skalarne, a dopeiro pozniej naniesc wszytkie
250 tys poprawek;) Przyda sie przy zrownolegleniu.

Powoduje to tez zjawisko, ktore zobaczylem dzisiaj.
Jesli nie losuje wektorow, ale bierze wspolczynniki do
poprawiania po kolei, algorytm znacznie przyszpiesza.
Potrzeba mniej 'duzych' iteracji by osiagnac zalozona
dokladnosc.

Zabawa zacznie sie, jak zaczniesz uzywać dysku;)

pozdrawiam
bartekltg