W dniu 2017-06-22 o 08:36, Grzegorz Kurczyk pisze:
> W dniu 22.06.2017 o 02:19, SnCu pisze:
>
>> Taka taktyka to była w latach 60. Teraz rakieta wystrzelona z
>> dowolnego punktu na ziemi dolatuje do dowolnego innego punktu na ziemi
>> i to z dokładnością do 1 metra dzięki GPS-om, GLONASS-om i innym
>> takim. Nikomu już nie są potrzebne "pływające wyrzutnie rakiet".
>> Dzisiaj łódź powinna być mała, żeby móc zakraść się na odległość
>> wystrzelenia torpedy i zatopić jednostkę przeciwnika, którą w
>> zależności od sytuacji może być wielki lotniskowiec albo mała korweta.
>
> Tyle, że rakieta wystrzelona z drugiej półkuli leci dość długo co daje
> przeciwnikowi czas na jej wykrycie i ewentualne zniszczenie oraz/lub
> uderzenie odwetowe. Pocisk rakietowy wystrzelony blisko celu nie daje
> zbyt wiele czasu na reakcję.
>
Piszesz to tak, jakby strzelanie się na rakiety to była zabawa w berka -
kto dostanie - przegrywa od razu.

Strategiczne pociski międzykontynentalne wycelowane są przede wszystkim
w najważniejsze miasta. Tymczasem wyrzutnie rakiet znajdują się w dobrze
ukrytych miejscach poza nimi. Więc obojętnie, czy duże miasto oberwie,
czy nie, przeciwnik ma ciągle potencjał do kontrataku, a ciężko liczyć
na to, że w pierwszej fali ataku zniszczyłoby się wszystkie wyrzutnie,
jeśli nawet nie wiadomo dokładnie, gdzie one są, a część jest mobilna.

A jeśli chodziłoby o kwestię niszczenia pocisku w locie, to mimo
wszystko łatwiej hydronasłuchem wykryć łódź podwodną i ją zniszczyć
bombami głębinowymi.