https://wiadomosci.wp.pl/koronawirus-raport-z-frontu
-dzien-czwarty-nie-nazywajcie-mnie-dzis-bohaterka-to
-hipokryzja-6491949528102529a

"Dzisiejszym bohaterem jest Karolina. Pracuje jako pielęgniarka na oddziale
intensywnej terapii w jednym ze szpitali powiatowych.

- Oddział intensywnej terapii, na którym pracuję od ponad 10 lat, mieści się na
drugim piętrze. To miejsce bardzo charakterystyczne, szczególnie dla osób, które
ze szpitalną rzeczywistością nie mają wiele wspólnego. Uderzający zapach. W
większości nieprzytomni pacjenci, podłączeni pod respiratory, otoczeni aparaturą
kontrolującą ich życiowe funkcje. Wrażliwi mogą tu czuć spory dyskomfort. I jeśli
już się tu zjawiają, przeważnie go czują. Nienawidzę tej roboty. Przegrałam życie
za 3,5 tysiąca. Nienawidzę jej, ale jej nie rzucę. Jestem odpowiedzialna za
rodzinę, mam trójkę małych dzieci. Potrzebuję pieniędzy. Jestem przerażona. Gdy
zacznie się najgorsze, nie mam nawet jak się odizolować. Co ja mam ze sobą wtedy
zrobić? Dokąd pójść? Piwnica. Najlepsza będzie piwnica. Rozumiesz to, człowieku?
To jest chore! Będę spała w piwnicy, by nie zarazić męża i małego dziecka. Bo nic
innego mi nie zaproponowano. Gadaliśmy o tym z dziewczynami. Co ze sobą zrobimy,
jak już to do nas przyjdzie. Wiesz, jakie mamy marzenie? By był tu choć jeden
czysty oddział. Albo strych, nawet taki bez łazienki... By można było zostać, nie
ruszać się za mury. Gdzie my żyjemy, skoro wszystkie marzymy o wolnym strychu? By
nie wracać do domów jako tykające bomby. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym coś
przywlec ze szpitala, że mogłabym zarazić swoje dziecko. Że musiałabym patrzeć,
jak leży pod respiratorem.

Przecież my na wyposażeniu mamy 30 maseczek. I to takich bez filtrów. Gdy
sprawdzaliśmy magazyny, leżało tam 15 kombinezonów. I koniec. Czyli co, jedna
osoba ubierze się do pacjenta, a reszta będzie patrzeć? A co z dyżurką? Nie mamy
takiej specjalistycznej. Czyli mam chodzić w tym kombinezonie non stop przez 12
godzin? Już dzisiaj każdy nowy pacjent to potencjalny zakażony, a my oszczędzamy
środki na trudniejsze czasy. Ja nawet w fartuch się ubrać nie mogę. Nie ma
przyłbic, nie ma okularów. Nic nie ma! Boże, przecież to chore..."