W dniu poniedziałek, 9 maja 2016 18:31:49 UTC+2 użytkownik cef napisał:
> W dniu 2016-05-09 o 17:18, Konrad Anikiel pisze:
>
> > Między rozwojem na poziomie systemów a rozwojem na poziomie komponentów.
> W systemach jest wielka kasa, w komponentach jest konkurowanie z
> Chińczykiem o miskę ryżu.
> Możesz być EPC i żyć ze sprzedawania godzin inżynierskich projektując
> obiekty typu rafineria
> albo terminal LNG i zarządzać projektami ich budowy, albo możesz być
> producentem
> rur do tych obiektów, sprzedając żelastwo na kilogramy z dwuprocentową
> marżą,
> konkurując z jakąś hutą w Indiach. Jak któregoś dnia zrozumiesz różnicę
> między
> jednym a drugim, że nie każdy pomysł na rozwój czegośtam jest z
> definicji dobry,
> to możemy wrócić do rozmowy.
>
> Rzadko się z Tobą zgadzam,

Mi nie zależy na popularności. Kiedy mieszkałem w Polsce, musiałem starać się być
"fajny", na wszelki wypadek nie podpisywać się imieniem i nazwiskiem, bo nigdy nie
wiadomo kto to przeczyta i co sobie pomyśli. Polska to takie miejsce że jak ktoś coś
szczerze głośno mówi to znajdzie więcej wrogów niż przyjaciół, więc albo lepiej
siedzieć cicho albo ściemniać, tak gadać żeby nie wiadomo było o co konkretnie
chodzi, a w internecie to już koniecznie anonimowo. Ale wystarczy wyjechać z kraju i
od razu człowiek widzi jaka to bzdura.

> ale akurat to co zawarłeś w tych kilku zdaniach
> to kwintesencja naszej pozycji gospodarczej na rynku (światowym i
> europejskim)
> Praktycznie niczym nie dysponujemy, nie mamy "know how" prawie w żadnej
> dziedzinie technicznej, a pozycję eksportu nadrabiają średniorozwinięte
> produkty stanowiące wsad do cudzego wyrobu (na dodatek wg ich dokumentacji).
> Smutne, ale prawdziwe.

Ale mi nie chodzi o kwintesencję, tylko o konkluzję. Jakie problemy potrafią dostrzec
Polacy w Polsce i jakie rozwiązania wymysleć. Bardzo często widzę ogromny wysiłek
wkładany w zbudowanie iluzji że wszystko jest super. To jest dopiero smutne. Często
słyszę: a bo ty widzisz tylko problemy. Nie, ja widzę i rozwiązania, ale jak
rozmawiam z kimś kto nie chce przyjąć do wiadomości że ma problem, to nie ma mowy o
rozwiązaniu.