W dniu 2011-10-16 15:22, z pisze:
> Tomasz Pyra pisze:
>
>> Bo to urządzenie oczywiście jest zwykłą przekładnią, która działa tak
>> jak działają wszystkie inne tego typu urządzenia, zgodnie z prawami
>> fizyki które powinny być znane każdemu kto ukończył szkołę podstawową.
>> W szczególności w zakresie sił i przyspieszeń towarzyszących zmianie
>> prędkości.
>
> No to więc w czym jest problem? Dlaczego poważne gremia nazywają
> wynalazcą i dają nagrody skoro to jest tak stare jak świat.

Od czasu do czasu istotnie różne gremia to nagradzają, ale po bliższym
przyjrzeniu się tym gremiom okazuje się że nie są one wcale takie poważne.

> Dla Kowalskiego po technikum mechanicznym to jest oczywiste że to jest
> przekładnia z odpowiednio dobranym przełożeniem.

To co daje tej konstrukcji rozgłos to to, że na pierwszy rzut oka
patrzysz i myślisz "genialne". Jak na tym zakończy się myślenie, to i
pozostanie myśl, że to genialne.
Dopiero po chwili zastanowienia okazuje się że w zasadzie nie jest to
nic ciekawego - każdy wagon kolejowy ma cztery takie pochłaniacze, tylko
tańsze, lżejsze i wytrzymalsze.

Sama idea zamontowania czegoś przed samochodem, co pochłaniałoby energię
zderzenia nie naruszając jego konstrukcji jest możliwa do zastosowania w
każdej chwili.
Dlaczego się tak nie robi - trudno powiedzieć. Nie wiem czy byliby
chętni do zamontowania sobie dodatkowego, wystającego np. metr do przodu
pochłaniacza energii.

Bo żadną tajemnicą nie jest że chociażby zwykły, duży crashbox ze
spienionego aluminium, którym obudujemy auto z każdej strony, dobrze
spełniałby taką funkcję i dał bardzo dużo w przypadku czołowych zderzeń.
Również można sobie samochód poszerzyć na boki w celu ochrony przed
zderzeniami bocznymi.

Tyle że dostaniemy mały i ciasny w środku samochód o wymiarach
zewnętrznych dużego dostawczaka, z kiepską widocznością w każdą stronę.


> Czy ten pan coś ulepszył, dobrał odpowiednie parametry? Czy da się "z
> buta" zbudować takie samo urządzenia (opierając się na fizyce)?

O tym zderzaku słyszałem dość szybko - nawet chyba nim go zaczęli
pokazywać okazjonalnie w telewizji.

Historia jest taka, że wymyślił żeby zrobić przekładnię mechaniczną
która pochłonie energię kinetyczną - no i ok.
Powstała idea i ileś tam kolejnych ewolucji modeli doświadczalnych -
znamienne że coraz bardziej odchodzących w działaniu od pierwotnej
przekładni.
Ale zapewne w między czasie ktoś się zorientował, że takie urządzenia,
nawet lepsze, już są dawno wymyślone i stosowane i że ogólnie szału nie ma.

W tym momencie żeby podtrzymać zainteresowanie pojawiła się "magia",
czyli że zderzak hamuje, ale niby nie działają siły, nie ma
przyspieszeń, no i kilku ludzi którzy mówili że "wyniki są bardzo
ciekawe, trzeba je nadal badać".
Ale było to już tak dawno temu, a zagadnienie jest tak banalne do
opisania, że naprawdę gdyby cokolwiek tam było, to dawno mielibyśmy masę
wiarygodnych publikacji, modele i doświadczenia które nie byłyby
cokolwiek podejrzane co do ich rzetelności.

Bo pokazują stukające w coś wózeczki, ale porównuje się w nich wózeczek
posiadający przekładnię z wózeczkiem który albo ma zderzak zblokowany na
sztywno, albo w najlepszym razie ze sprężyną działającą progresywnie, w
dodatku na dużo krótszej drodze.
Ale dla ludzi którzy nie potrafią zinterpretować tych wyników to już
często wystarczy za niepodważalny dowód.


> To chyba najlepiej obnażałoby tę wielką ściemę.

Takie urządzenia są - mechaniczne systemy odzyskiwania energii
kinetycznej. Były w jakiś tramwajach, chyba nawet jakieś eksperymenty
niedawno w F1 z mechanicznym systemem KERS też były prowadzone i jakoś
nikt nie meldował że cudownie znikają przeciążenia.
Nawet kiedyś takie coś zbudowałem z Lego ;)
I co? I nie działało - ani troszkę.

Zresztą przekładnia z dużą ilością kółek i innych elementów zaciemnia obraz.
Łatwo sobie choćby w myślach zredukować urządzenie przy założeniu że
posiadamy doskonałe materiały do trywialnego urządzenia, gdzie już
intuicja nie będzie zamotana przez wiele elementów pośrednich i będzie
czarno na białym widać jak to działa i jakie będą tego efekty.