Fri, 13 Apr 2012 10:38:26 +0200, Krzysiek Kielczewski

> Dnia 13.04.2012 Myjk <m...@n...op.pl> napisał/a:
>
>>>>> Naprawdę nie odróżniasz lania bez powodu od kary w formie klapsa?
>>>> Dla ciebie to jest lanie bez powodu. Dla tego kto bije, powód jest.
>>> Kontekst rodziny patologicznej wyciąłeś specjalnie czy przez pomyłkę?
>> Czy to pytanie jest podchwytliwe?
> Oczywiście :)
>> Co lub kto określa, że rodzina jest patologiczna? Dzisiaj za patologię,
>> przykładowo, uznaje się bicie (klaps) dziecka raz i więcej razy dziennie.
>> Jutro patologiczna może być rodzina bijąca (klapsująca) dziecko raz w roku.
>> Poza tym gdzie kończy się klaps, a zaczyna się uderzenie? Dopóki nie będzie
>> siniaka to jeszcze klaps?
> Ciężko zdefiniować. Może tak: jak nie przestaje boleć w przeciągu dwóch
> trzech minut to to nie jest klaps.

Stąd też właśnie rozprawianie nad patologią jest jałowe.
Wszystko zależy od najbardziej pospolitej definicji w danej chwili.

>> Poza tym tutaj naprawdę nie chodzi o siłę czy ilość, chodzi o sam fakt
>> zajścia takiej sytuacji. Uderzenie dziecka przez rodzica to mentalna
>> przegrana tego drugiego.
> Wtargnięcie dziecka na jezdnie w trakcie omawiania
> niebezpieczeństwa jest dużo poważniejszą przegraną...

Wtedy klaps i tak już nie pomoże. Jeśli jednak mówisz o sytuacji, gdy
dziecko uniknie jednak szkód, to klaps jak i przyłożenie się do należytego
wyjaśnienia sytuacji z odwołaniem do odpowiednich bodźców odniesie
identyczny skutek. Z tą różnicą, że drugi sposób wymaga ogromnego nakładu
pracy nie tylko długo po fakcie, ale także, a może przede wszystkim, daleko
przed.

> Klaps jest szybki,

O. Właśnie o tym wcześniej pisałem. To jest rozwiązanie
bardzo szybkie i wygodne, ale głównie dla RODZICÓW.

> krótkotrwały w skutkach

...fizycznych. Tylko co dalej?

> łatwy do zrozumienia i świetnie łączy przyczynę ze skutkiem.

Równie szybko i krótkotrwale jak sam klaps. Następnym razem dziecko będzie
bało się bólu fizycznego, który może zadać mu rodzic, natomiast analiza
przyczyny i skutku sytuacji wyląduje na dalszym planie -- i to jest
podstawowy błąd w teorii tzw. "niegroźnego, szybkiego klapsa".

Ryczącemu z bólu dziecku nie da się wyjaśnić gdzie popełniło błąd. Jak w
końcu się uspokoi, to mija "ten" właściwy moment w którym najlepiej wiążę
się przyczynę i skutek. Już nie wspomnę o tym, że warto się także
zastanowić, gdzie rodzic popełnił błąd, że w ogóle doszło do danej
sytuacji.

Niestety bardzo typowe dla ludzi jest obwinianie innych za swoje błędy -- w
przypadku rodzic-dziecko też pospolicie występuje ta sytuacja.

> A z drugiej strony przemoc
> psychiczna jest o wiele groźniejsza: potrafi pozostawić wieloletnie
> ślady w psychice, głupi tekst w stylu "jesteś niegrzeczny i mamusia już
> cię nie kocha" potrafi latami tkwić w głowie.

Oczywiście, tylko wg wcześniejszej definicji to już też rodzaj patologii, a
takie zachowanie świadczy ponownie, jak w przypadku klapsa, tylko i
wyłącznie o bezsilności rodzica.

> Oczywiście możemy zacząć rozmawiać o idealnie kulistych^W^W^W idalnych
> rodzicach i idealnych dzieciach, ale przejdźmy do rzeczywistości: w
> procesie wychowawczym kary są niezbędne. IMO klaps w sytuacji nagłej nie
> jest zły.

Rzeczywistość jest taka, jak ją sobie sami zbudujemy. Kary, oczywiście są
niezbędne, bo bez kary nie ma nauki -- ale karą nie musi być przykładanie
siły ani dręczenie psychiczne jak w Twoim przykładzie.

--
Pozdor Myjk
http://rejestratory-trasy.pl