> Spośród rozwiązań na Rosetta Code to w Wolframie jest niewątpliwie najładniejsze:
>
> bubbleSort[{w___, x_, y_, z___}] /; x > y := bubbleSort[{w, y, x, z}]
> bubbleSort[sortedList_] := sortedList

Tak, w tym wypadku wzorzec (i to razem z warunkiem) jest w "sygnaturze" funkcji. To
pokazuje, że w Wolframie wywołanie funkcji nie działa tak samo jak w innych językach,
tylko jest podmianą pasującego wzorca. Z punktu widzenia innych języków to powyżej to
"przeciążanie" funkcji, ale widać, że wtedy przeciążanie na podstawie liczby albo
typów argumentów to zaledwie kropelka w morzu tego, co da się takim mechanizmem
zrobić.
Przyznam jednak, że o ile ten mechanizm ma wysoką teoretyczną estetykę (pomijając
rekurencję w tym przykładzie, która to rekurencja nie ma żadnej wartości dodanej i
jest ogólnie fuj), to mam opory przed jego szerszym użyciem. Może ograniczają mnie
stare przyzwyczajenia, ale pewniej się czuję z wzorcami ukrytymi wewnątrz funkcji,
tak jak w moim pierwszym przykładzie. To, że te dwa podejścia są wymienne widać też
po tym, że nawet ilość kodu jest taka sama (ale rekurencja jest fuj).

Natomiast funkcja FixedPointLoop ma ciekawą cechę, że daje pośrednie wyniki
(FixedPoint daje tylko ostateczny) - pięknie się to nadaje do wizualizacji przebiegu
obliczeń. Wystarczy na wyniku zaaplikować funkcję np. ArrayPlot i mamy prezentację
bąbelków, które w kolejnych wierszach płyną na swoje miejsca.

https://reference.wolfram.com/language/ref/ArrayPlot
.html

I w kilku linijkach mamy gotową lekcję informatyki.

> Szkoda tylko, że taka brzydka interpunkcja ;]

Interpunkcja to skróty dla tych, co lubią skróty. Dla tych co nie lubią (ta sama
funkcja):

oneBubbleStep[lst_]:=ReplaceAll[lst,
Rule[Condition[
List[Pattern[pre, BlankNullSequence[]], Pattern[a, Blank[]],
Pattern[b, Blank[]], Pattern[post, BlankNullSequence[]]],
Greater[a, b]], List[pre, b, a, post]]]

Tak to widzi Wolfram w środku, zawsze. Człowiek ma wybór.

--
Maciej Sobczak * http://www.inspirel.com