On 02.09.2015 10:54, Piotr Gałka wrote:
>
> Użytkownik "bartekltg" <b...@g...com> napisał w wiadomości
> news:ms4p0l$42m$1@node2.news.atman.pl...
>>
>> L = S*n B/I
>> S to przekrój. n*B, bo pole magnetyczne przechodzi przez
>> powierzchnię rozpietą na cewce n razy.
>> Zakłdam stałe pole i pole, także w szczelinie,
>> zerowe na zewnątrz
>> Z ampera (kontur wchodzi w cewkę, beignie po całej,
>> wychodzi, wraca do punktu startowego):
>> n*I = H_materiał*L + H_przerwa*l
>> //L to dlugość w materiale, l to przerwa
>> B = mi H.
>> I B jest stałe.

I w sensie oraz, nie prądu.
"B jest stałe" byłoby lepiej.

>> n I = B (L/mi + l/mi0)
>>
>> L = S n^2 / (L/mi + l/mi0)
>>
>> Jeszcze mozna przepisać
>>
>> L = mi0 S n^2 / (L/mi_r + l)
>>
> Kiedyś dawno, dawno (studentem elektroniki będąc) wyprowadziłem to sobie
> na podstawie Resnick-Holliday.
> Dziwi mnie do dziś, że nie pamiętam (czyżby to wina mojej pamięci była),
> aby na jakichkolwiek zajęciach to było (skoro sobie sam wyprowadzałem).
> Gdy na PG pojawiły się pierwsze XT (pojawiły się dwa - akurat do jednego
> miałem dostęp) zrobiłem sobie arkusz zawierający wszystkie rdzenie z
> mojej szuflady pozwalający projektować dławiki (w oparciu o Bmax,
> rozmiar okna itp) i np. dla rdzeni z wysokiego TV wyliczać szczeliny.
> Mam ten arkusz do dziś (chyba ze 4 razy przenosiłem z jednego do innego
> programu).
>
> Niedawno się gdzieś doczytałem, że kierunek natężenia pola na granicy
> ośrodków zachowuje się podobnie jak światło (na co jakoś wcześniej nie


W polu magnetycznym na granicy o środków zachowuje się
skłądowa prostopadła B i skłądowe równoległe H (czyli B/mi równoległe
jest stałe)
Dla światłą zachowuje się równoległa skłądowa wektora falowego,
a prostopadła mnoży/dzieli się przez n. No w sumie jak patrzeć
tylko na kierunek, to dość podobnie.


> wpadłem). Skutkiem jest to, że pole z rdzenia wychodzi w zasadzie
> prostopadle do jego powierzchni.

Jeśli przecięcie idzie prostopadle do linii pola.
W rdzeniach najczęściej tak jest.

> Z tego wynika, że w pobliżu szczeliny
> pole wychodzące obok szczeliny wychodzi mocno na boki i założenie, że
> strumień tak jak leci rdzeniem tak dalej prosto przelatuje przez
> szczelinę jest dość dalekie od rzeczywistości.

Chodzi Ci o powierzchnie nie przerwy, a odbowdu obok przerwy?
To tamtędy wyjdzie dość niewiele, bo pole jest głownie wzdłuż
magnetowodu, wiec prostopadła do powierzchni, która wychodzi w całości,
jest mała, a równoległa wychodzi przemnożona przez 1/mi_r.

Chyba więcej przeszkadza przerwa, bo tamtędy pole troche zawsze
wycieka (im mniejsza szczelina w porównaniu do jej przekroju, tym
lepiej).

To trochę machania rękami, jak się zachowuje pole, trzeba liczyć
dokładnie (najłatwiej symulacją:), bo odpowiedzią na pytanie, dlaczego
pole ustawia się w szczelinę można machać rękami, że tamtą trasą
'opór magnetyczny' jest najmniejszy, jest jednak znów machaniem rękami.

A w sumie ten wyciek można oszacować.

Jeden kontur biorę lecący przez środek cewki (wzdłuż magnetowodu,
przez szczelinę) a drugi niech w pewnym momencie
odbija, wychodzi bokiem, robi pętelkę, wchodzi w cewkę za szczeliną.

Znów

I n = H_wewnętrz*L + H_szczelina*l
I n = H_wewnętrz*L + \int H_na zewnątrz dl
[dla uproszczenia zakłądam, żę oba konduty złąpały wszytkie zwoje cewki]

Odejmuję
H_szczelina*l = \int H_na zewnątrz dl
B_szczelina*l = \int B_na zewnątrz dl //wszytko w powietrzu

Czyli jak weźmiemy inną trasę, to łączne pole*trasa wzdłuż krzywej
będzie takie samo jak w szczelinie.
Jeśli B_zewn potrktujemy jako jakaś srednia, wtedy

B_szczelina*l = B_na zewnątrz\int dl
B_na zewnątrz/ B_szczelina = l/int dl

średnie pole wzdłuż konturu*) na zewnątrz jest tyle razy mniejsze,
ile razy dłuższa jest trasa tego konturu poza rdzeniem
w stosunku do szerokośći przerwy.

Pominąłem to, że i w rdzeniu muszę lecieć kawałek inną trasą,
więc i H możę tam być inne, pozatym wynik jest bez założeń.

*) co oznacza też, że widzi pole tylko w kierunku swojego biegu,
na prostoadłe nie zwraca uwagi. Ale kontur możęmy dobrać tak, aby
biegł po liniach pola;-)


> Przypuszczam, że oznacza
> to, że obliczenia wykonane według podanych wzorów są obarczone względnie
> dużym błędem.

Jak szczelina ma centymetr albo materiał mi_r=3 to przybliżenie jest
koszmarne, ale jeśli mi_r jest duża, a szczelina wąska,
jest ono dość przyzwoite.


> Przypuszczam, że dostępne na stronach producentów rdzeni programy
> uwzględniają to.

Na pewno, z tamtego podejśćia nie wyznaczę np indukcyjnośći
rozproszonej, a programiti to chyba umieją.
Pewnie nie symulują, tylko mają lepsze wzory przybliżone.

pzdr
bartekltg