Użytkownik "J.F." <j...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
news:phckitw3bo3d.4xjgk3o65c5j.dlg@40tude.net...
> No fakt - jak Poznan nadaje do Warszawy, to Poznan musi byc wczesniej,
> a jak w druga strone - to Warszawa wczesniej :-)
>
> Jest co prawda i na to rozwiazanie - wszystkie studia regionalne
> nadaja do stolicy, a stolica rozsyla do nadajnikow regionalnych.

Dokładnie o czymś takim myślę. Choć niekoniecznie to musi być Warszawa, np.
jeśli np. Wrocław, czy Łódź będzie mieć najlepszą komutację, to pchać do
Łodzi, łódzki realizator, będąc na drucie z regionalnymi, będzie robił
swoje, regionalni swoje... przecież za PRL emitowano juz programy, gdzie
wszystkie 8 ośrodków było na żywo... i jakoś to dawano radę udźwignąć.
Czasem przełączenie dłużej trwało, albo chwilowo np. nie było łączności ze
Szczecinem, ale za pół minuty wróciła (a może wysiadła
synchronizacja/opóźnienie i naprawili) i program szedł dalej...?
Albo jeszcze inaczej - sygnał zegarowy z "centrali", oznacznikowany, na jego
podstawie, znając opóźnienie, konkretne ośrodki dostrajały by się do
znaczników, dodawały dalszego niezbędnego opóźnienia i wtedy nie było by
problemów z opóźnieniami, bo ośrodki same by się opóźniały tak, aby do
centrali dotrzeć w jednakowym momencie. Przecież technika cyfrowa, to nie
jest wynalazek lat 70... A parę bramek TTL, co by zliczały impulsy, na tej
podstawie ośrodek by się synchronizował, co odciążyło by centralę od
robienia opóźnień i pozwoliło by na czysto zająć komutacją.

>
>>> Nie skakała by wtedy synchro, a opóźnienie... no ile, 0.1 sekundy?
>>> chyba tylko jakiś sawant by zauważył.
>> Gdyby był dokładnie 1/25, to by nie było problemu.
>
> 12 tys km ... trzeba by przez Moskwe, tam by towarzysze moli
> zatwierdzic :-)

Albo i nie zatwierdzić :P

--
Pies jest jedynym zwierzęciem, które potrafi wyrazić zadowolenie lub
śmiać się kręcąc lub wymachując ogonem i czyni to nieporównanie wdzięczniej
i naturalniej niż człowiek, strojący obłudne grymasy. Wcale się nie dziwię,
że ten i ów na pieski sobaczy. Ileż to razy pies przykro człowieka zawstydza
(C) Artur Schopenhauer