W dniu 2011-06-13 13:47, Andrzej Jarzabek pisze:
[...]

[...]
> W końcu pozycja usługodawców ma znaczenie incydentalne: celem edukacji
> i służby zdrowia nie jest dostarczenie pracy nauczycielom i lekarzom,
> tylko kształcenie i leczenie mieszkańców danego kraju.

Pytanie - czemu to służy w dalszej kolejności. Czy temu, żeby wszyscy
mieli wykształcenie (a właściwie - sporą szansę, ale szansę tylko)
określone przez wytyczne ministerstwa? Czy może takie wykształcenie,
dzięki któremu przyczynią się do rozwoju kraju - w przybliżeniu: będą
w stanie wytworzyć najwartościowsze dobra i przy okazji dużo zarobić?

W skrócie - przechył na stronę tylko rynkową prowadzi do "produkcji"
najlepiej dopasowanej do rynku siły roboczej, przechył w stronę
"socjalistyczną" - wyedukowanie wszystkich w dziedzinach zupełnie
nieprzydatnych w przyszłości.

Pewnie prawda i chęci społeczeństwa są gdzieś po środku. Wg mnie w tej
chwili przechylenie jest na stronę "socjalistyczną".

> Jeśli tego celu
> nie spełniają (w szczególności: usługi nie są dostępne dla znacznej
> części ludności), to pozycja nauczycieli i lekarzy nie ma znaczenia.

Jeśli pozycja lekarzy i nauczycieli będzie kiepska, to po prostu wyjadą
tam, gdzie się im więcej płaci. A młodzi (którzy mieliby do tych
zawodów predyspozycje) nie wybiorą ścieżki kariery wiodącej do
niskopłatnych i nieatrakcyjnych zawodów.

>> Że coś jest na rzeczy (ludzie chcą inwestować w dzieci inaczej, niż rząd to sobie
wyobraża)
>> widać choćby z takich efektów:http://wyborcza.pl/1,75478,9764299,Po_szkole
_lece_na_korki.html
>
> Jedni chcą, inni nie chcą. Co z dziećmi tych, co nie chcą inwestować w
> ogóle?

Zgadzam się, że szansę trzeba dać wszystkim. Tylko czy uczenie o rozwoju
pantofelka jest taką szansą? Czy może kursy prawa jazdy w liceum byłyby
lepszym startem? Może uczenie wyszukiwania i krytycznej selekcji
informacji?

A może pójść dalej - czy nie poświęcić 11% wydatków na 90% "średnich"
uczniów, żeby poświęcić 2 razy tyle środków 10% najzdolniejszym?
Najzdolniejszym - nie tym z najbogatszymi/najrozsądniejszymi rodzicami.

> Poza tym czytaj ze zrozumieniem: "Większość z tych zajęć zdaniem
> autorów raportu naśladuje oficjalną edukację. To znaczy - powiela
> szkolne zajęcia lekcyjne." Nie chcą inwestować inaczej, tylko reagują
> na fakt, że szkoła nie uczy porządnie tego, czego ma uczyć. Doczytaj
> też, że zjawisko ma najmniejszy wymiar w państwach skandynawskich,
> czyli tam, gdzie podatki są najwyższe i na publiczne szkolnictwo łoży
> się najwięcej.

To świadczy tylko o tym, że żeby efektywnie nauczyć tego, czego wymaga
obecna "podstawa programowa" trzeba więcej pieniędzy. Nawet da się
oszacować, ile więcej jest potrzebne. Moje pytanie jest inne: czy te
same pieniądze można by wydać efektywniej, ucząc dzieci nieco inaczej
i nieco innych rzeczy? Czy "głosowanie portfelem/bonem edukacyjnym" nie
wskazałoby lepiej, czego warto uczyć? Choćby - pomysł z czapki -
zmniejszyć minimum, dać większą elastyczność w kształtowaniu programu
rodzicom, w ramach (nadal finansowanych z podatków) liczby godzin
lekcyjnych? Może rodzice sami popychaliby dzieci na dodatkową
matematykę, zamiast dodatkowej geografii?

>> Ale przypadku edukacji problem jest podwójny, bo feedback z rynku
>> (jakich umiejętności warto uczyć dzieci) musiałby pochodzić ze szklanej
>> kuli. Czyli pełna rynkowość też nie daje gwarancji dobrej alokacji
>> zasobów, ale wydaje się to nieco lepszym rozwiązaniem.
>
> Wydaje się idiotycznym rozwiązaniem, dlatego nigdzie w cywilizowanym
> świecie się takiego rozwiązania nie stosuje.

Nigdzie się tego nie stosuje "na czysto", bo to głupota taka sama, jak
ustalanie programów przez zespoły, które nic nie wiedzą o tym, co się
na rynku pracy dzieje. Wszędzie jest gdzieś "pomiędzy".

--
Paweł Kierski
n...@p...net