On 07/13/2011 09:48 PM, Jarosław Sokołowski wrote:
> Pan Jacek Radzikowski napisał:
>
>> zdołałem się nauczyć tyle, że poniżej 75F jest mi za zimno
>> a powyżej 80F zaczyna być za ciepło.
> To ja mam zdecydowanie szerszy zakres tolerowanych temperatur.

Tolerować to toleruję większy zakres. Ale taki mi najczęściej odpowiada.

>> Ale i hamerykancom też chyba trudno zrozumieć skąd się wzięły
>> Farenheity, bo wymyślają historyjki o gorączce Pani Farenheit
>> i jak to Pan Farenheit wystawiwszy nosa przez okno stwierdził
>> że zimniej to za cholerę nie będzie :)
> Wyznaczenie stu stopni, to jeszcze może być OK -- uznanie temperatury
> ludzkiego ciała za wzorzec, to jest jakiś pomysł. A to, że Fahrenheitowi
> trafiła się gorąca kobita, można uznać za wypadek przy pracy w czasie

Tylko żeby to nie była normalna temperatura. 100F to prawie 37.8, a to
już można podciągnąć pod gorączkę (Pani Farenheit miała mieć
przeziębienie i leżeć rozłożona w łóżku).

> skalowania pierwszego termometru. Ale żeby za zero przyjąć najniższą
> temeraturę, jaka trafiła się którejś konkretnej zimy w Gdańsku, to jak
> z Monthy Pythona. Trudno sobie wyobrazić mniej praktyczny wzorzec.
> Zwłaszcza, że to jest akurat tyle, ile ma lód posypany solą.

Jedynym w miarę życiowym założeniem skali Farenheita jest to, że różnica
pomiędzy punktami zamarzania i wrzenia wody to ok. 180 stopni (Pan
Sierżant z dowcipów o studium wojskowym na politechnice miałby lżejsze
życie w hameryce), ale reszta jest zupełnie abstrakcyjna. Jeśli wierzyć
wikipedii, zero zostało skalibrowane jako punkt topnienia roztworu
chlorku amonu, a 100 jako temperatura ciała ... konia. Tyle jeśli chodzi
o logikę w skali Farenheita.
Jak to mawiają niektórzy, tego nie da się zrozumieć, to trzeba pokochać.

pzdr.
j.