Jest juz pozno, wiec byc moze pisze bzdury

Ruch rakiety jest złożeniem dwu niezaleznych ruchów: jednostajnego
prostoliniowego wynikającego z prędkości początkowej i zmiennego
wynikajacego z dzialania sinikow.

skoro masz polozenie i predkosc poczatkowa, to latwo obliczysz, dokad
dolecisz, jesli nic nie zrobisz. Z tego punktu prowadzisz wektor do
celu. Zaczepiasz ten wektor na rakiecie i obliczasz, jak powinienes
dzialac silnikami, by nieruchoma rakieta ustawiona w zadanym kierunku po
sekundzie dotarla do celu. Czyli problem sprowadza sie do obliczen dla
rakiety początkowo nieruchomej.
Jak widac rakieta powina miec odpowiednio niska zwrotnosc i
przyspieszenie maksymalne, bo jesli beda wysokie, to za kazdym razem
wystarczy najpierw ustawic rakiete w zadanym kierunku, a nastepnie
wlaczyc okreslone stale przyspieszenie. W tym przypadku problem jest
wiec banalny.

Jesli zas obie wielkosci beda male, to przyspieszenie i obrot musza od
poczatku ze soba wspoldzialac. No tak, tylko ze wtedy juz po pierwszej
iteracji mamy znowu rakiete ruchoma ktorej problem mozna znowu
sprowadzic do rakiety nieruchomej. Ale mętlik.
Ale zalozmy ze mamy na poczatku te ruchoma rakiete. Znamy jej kierunek i
predkosc. Przechodzimy jak powyzej do ukladu z nieruchoma rakieta.
widzimy w ktora strone nalezy rakiete obrocic. jesli po obrocie rakieta
jest skierowana OD celu (tego wirtualnego - dla nieruchomej rakiety)
dajemy jej przyspieszenie ujemne, jesli prostopadle do celu - nie
przyspieszamy, jeśłi DO celu - dajemy przyspieszenie dodatnie.
wykonujemy obliczenia, przechodzimy spowrotem do poczatkowego ukladu, w
ktorym rakieta jest ruchoma i po wykonaniu tej iteracji mamy nowe
poczatkowe wartosci polozenia, predkosci i kierunku rakiety. Tyle tylko
że czasu mamy trochę mniej.

Coś mi sie widzi, ze w ten sposob rakieta dotrze do celu po spirali.
Tylko czy ktos rozumie, o co mi chodzi? Bo wcale nie jest powiedziane,
ze jasno wyjasnilem moje idee.

$tipa