Pan J.F. napisał:

> Kiedys sie bawilismy w programowanie hipotetycznej maszyny, ktora miala
> tylko kilka instrukcji - powieksz rejestr o 1, pomniejsz, skok warunkowy .
>
> Ale w miare zabawy niezbednych instrukcji troche przybywalo :-)

Mrówka Langtona to maszyna (Turinga, choć dwuwymiarowa), która ma słowo
jednobitowe (więc wykonuje tylko dwie rozróżnialne instrukcje) i ma tylko
cztery stany wewnętrzne (jeden dwubitowy rejestr, przekładając to na język
mikrokontrolerów; jako maszyna dwuwymiarowa mniejszego mieć nie może).

Jeśli nie dać jej żadnego programu (a właściwie dostarczyć nieskończenie
wielki, lecz o zerowej entropii), to zaczyna zachowywać się w sposób trudny
do przewidzenia. Nie zatrzyma się, bo nie ma wśród rozkazów polecenia STOP.
Zaczne więc tworzyć chaos i zwiększać entropię. Nie powinno to dziwić,
jeśli weźmie się nieskomplikowaną osobowość mrówy, którą trudno podejrzewać
o zdolności twórcze. Tak będzie przez ponad dziesięć tysięcy kroków, więc
można powiedzieć, że do znudzenia. Potem z tego chaosu wyłoni się algorytm,
który od tej pory pokieruje insektem w sposób regularny i uporządkowany.
I to jest fascynująca sprawa, jak dla mnie. Jeśli by kto sam chciał
zaprojektować regularny algorytm na tę jakże prostą maszynę, to życzę mu
powodzenia!

Jarek

--
Na początku był chaos.