On Sat, 27 Aug 2016 18:01:53 +0200, "HF5BS" <h...@j...pl> wrote:
> a. ponownej kompilacji?

Też.

Pamiętaj - program był już wydziurkowany na takich papierowych
karteczkach z kartonu - poszukaj w Wikipedii "karta dziurkowana".
Jeżeli program miał 200 linijek, to było to 200 takich kart plus tzw.
karty kontrolne (z poleceniami dla systemu, nie w Fortranie).

Format linijki w Fortranie był sztywny: pierwsza kolumna (czyli
pierwszy znak na karcie) oznaczał, jeżeli był literą C lub *, że
karta jest komentarzem, w kolumnach od 1 do 5 pisało się etykiety,
kolumna 6 oznaczała że karta jest kontynuacją poprzedniej. Od 7 do 72
było miejsce na tekst programu, od 73 do 80 było miejsce na numer
karty (traktowany jako komentarz, ale jeżeli były tam kolejne numery
to łatwiej było ułożyć karty z powrotem... )

Zwykle tekst programu pisano bez wcięć. Tzn. od 7 kolumny.

Przesunięcie wszystkiego o jeden znak w lewo oznaczało w praktyce
konieczność wydziurkowania tych kart od nowa. Było mniej więcej tak
dewastujące jak usunięcie wcięć z programu w Pythonie.

Bardziej wtajemniczeni mogli to naprawić (na Odrze) przez MOP. Karty
były bowiem wczytywane na dysk i dopiero potem przetwarzane.
Wystarczyło przejrzeć pracę (jobs) danego użytkownika, przejąć
odpowiedni job, otworzyć go w edytorze tekstu (jeszcze
prymitywniejszym niż vi), poprawić co trzeba i puścić z powrotem jako
zadanie wsadowe. Łatwizna. Teoretycznie jeżeli Ośrodek Obliczeniowy
dysponował perforatorem kart jako urządzeniem wyjściowym, to można
było takie poprawione karty wydziurkować automatycznie. Ewentualnie
wydziurkować na papierowej tasiemce dalekopisowej, ewentualnie
zapisać na pólcalowej taśmie magnetycznej.

Podobne możliwości były i na CDC, i na RIAD.

Ale aby z nich skorzystać trzeba było mieć dostęp do terminali
interaktywnych.