W dniu 5.12.2011 r. 10:29, KK pisze:
> Chciałam zasięgnąć opinii dotyczących realnych perspektyw zawodowych
> absolwentów polskich uczelni technicznych. Pytam, ponieważ w czasie studiów
> naopowiadano nam niestworzonych rzeczy o naszych przyszłych zarobkach,
> natomiast po skończeniu studiów inżynierskich na AGH (automatyka i robotyka;
> na IMIR-rze; nie mogłam ich kontynuować na poziomie magisterskim z przyczyn
> finansowych) pomimo wysyłania aplikacji w wiele miejsc i kilku rozmowach
> zauważyłam, że nie jestem uważana za kompetentnego pracownika. Więcej - od
> dłuższego czasu mam problem żeby znaleźć jakąkolwiek pracę w zawodzie
<snips />
> Chciałam więc zapytać jak wyglądał początek kariery u innych inżynierów i w
> związku z tym jakich błędów powinnam unikać na przyszłość.
>
Z twojego posta wynika, że jesteś kobietą, można wyczytać między
wierszami niejakie rozgoryczenie. Mocno się obawiam, że kwestie
nierówności genderowych i stereotypów mogą grać rolę. Wtedy to temat
NTG. Choć w firmie, w której się segreguje ludzi ze względu na płeć to
człowiek światły i tak raczej nie chciałby pracować.
Jeżeli tylko o kwestie merytoryczne idzie, to od dawna się słyszy, że
wiele uczelni popadło w konserwatyzm nieprzystający do przemysłu (i
piszę to z pozycji osoby, która modele matematyczne w nauce i technice
ceni wysoko). Prawdę pisząc, zarzuty te są tak długo powtarzane, że
nieco powątpiewam, czy są słusznie umocowane.
Proces gromadzenia wiedzy technicznej jest kumulatywny, więc z generacji
na generację należy dalej postawić poprzeczkę powyżej której daje się
uznać, że absolwent osiąga poziom wiedzy odpowiadający poprzednikom
("inflacja" edukacji). Rozprawia te tezy postulat /edukacji
permanentnej/ lub /ustawicznej/ (lifelong learning). W polskich realiach
dominuje model praktyk studenckich (nie wszystkie są ambitne).