W dniu 11.04.2017 o 10:18, Piotr Wyderski pisze:

>
> Mam teorię, że w ten sposób starali się uzyskać możliwie dużą (lokalnie)
> szerokość ścieżki (mała rezystancja, więc lepiej),
> a przy okazji minimalizowali zużycie wytrawiacza.
>
> Prowadzenie ścieżek "pod linijkę" może jest i szybsze, ale niekoniecznie
> lepsze:
>
> https://en.wikipedia.org/wiki/TopoR
>


Były też proste ścieżki, prowadzone równolegle do krawędzi płytki lub
pod kątem 45 stopni (jak wyszło). To się robiło tak, konstruktor
rysował na kalce w kratkę projekt płytki, jednym kolorem jedną stronę,
innym drugą jak to była płytka dwustronna. Potem dawał to do kreślarzy,
oni mieli takie czarne taśmy klejące (można było kupić w Skali) i
wyklejali na czystej kalce spiętej z tą w kratkę. Potem z tego kliszę i
nmormalne jak teraz się robi pewnie. Były jeszcze oczka, całe obudowy
DIL, okrągłe itp.
W produkcji jednostkowej taki sposób chyba najczęściej stosowano, w
seryjnej te zaokrąglone. Sam tworzyłem rysunki płytek w 1 robocie ;)