Pan Jakub Rakus napisał:

>> Podobnie by wyglądało gdyby dać to małpie.
>
> Zapomniał wół jak cielęciem był. Jak dzieci w wieku 5 lat latach 70-tych
> zareagowałyby na wielki jak szafa patefon?

Zupełnie normalnie. To podobne było do ówcześnie używanych gramofonów.

Przypomniało mi się, jak mnie w stanie wojennym godzina milicyjna zastała
gdzieś u znajomych w podwarszawsiej miejscowości (młodszym wyjaśnie: rok
1982). Trzeba było zanocować. A nie sam jeden byłem w tej sytuacji.
Ktoś zapytał, czy czegoś grającego nie ma, żeby noc weselej przeszła.
Gospodarze odpowiedzieli, że jest, nawet mają duży zapas płyt, ale sprzęt
zepsuty. Wszyscy jakoś tak na mnie spojrzeli, z nadzieją, że jakoś to da
się naprawić. No i się okazało, że to był patefon. Naprawa była prosta
-- ktoś po prostu nalał do mechanizmu oleju jadalnego, który się utwardził.
Na szczęście był w domu rozpuszczalnik.

> Z rozmów z osobami w wieku 50-60 lat wiem, że gdy miały te 5-6 lat nawet
> współczesna im technologia wydawała się na tyle "kosmiczna", że dało im
> się wmówić bajkę o tym jak to "ludzie co gadają w radiu wchodzą do niego
> przez to świecące oczko".

Akurat łapię się do tej grupy wiekowej, więc jest okazja, by porozmaiwć.
Powiem krótko: bzdura. Natomiast doskonale pamiętam swoją prababkę Marię.
Urodzona jeszcze dość głęboko w XIX wieku, dojrzałość osiągnęła zanim na
dobre pojawiło się radio. Dożyła wieku sędziwego, więc dobrze ją pamiętam.
To Ona uciszała nas, dzieci, gdy w telewizji mówił Ważny Pan -- bo to
przecież nieładnie tak mu przeszakdzać. Nie miałem z prababką kontaktu
na co dzień, więc łatwo mi zlokalizować w czasie opisany incydent. Lata
sześćdziesiąte, a ja miałem wtedy dokładnie sześć i pół roku. Prababka
należała do ostatniego pokolenia, które mogło myśleć w ten sposób.

Jarek

PS
Prababka była znakomita!

--
Siegodnia koncierta nie budiet, patamu szto organisty nasrali w ptefon.