W dniu 2013-01-03 01:13, Anerys pisze:

> Ja bym sprawdzał stan 0/1, potem ewentualnie przeliczył jego zmiany.

W gruncie rzeczy przecież tak to się właśnie odbywa. Tarcza ma dwie pary
styków (w stanie spoczynku złączonych), które łączą dwie linie uC z
masą. Gdy tarcza zostanie zakręcona, jedna z nich się rozwiera i
pozostaje rozwarta do momentu powrotu. Druga para styków rozwiera się
przy każdym impulsie.

Tak więc cała procedura jest banalna:
W pętli sprawdzam, czy na linii połączonej z pierwszą parą pojawił się
stan wysoki. Jeśli tak - przeczekuję drgania styków, wykonuję kilka
innych operacji, a potem inicjuję kolejną pętlę, która ma trwać dopóki
trwa stan wysoki na tej linii. Wewnątrz tej drugiej pętli sprawdzam stan
drugiej linii - gdy pojawi się stan wysoki przeczekuję drgania,
zwiększam zmienną o jeden, a potem w pustej pętli czekam do końca impulsu.

Procesor i tak nic innego (poza ewentualnym odbieraniem znaków w
przerwaniu USARTA) wtedy nie musi robić.


> Choć nie wiem, czy tu nie lepiej zrobić na 7490 z jakimiś małymi
> przyległościami, 7490 wystawi wartość, a przyległości np. wystawią
> sygnał przerwania, które da się obsłużyć. Może trochę naokoło, ale IMHO
> powinno przynajmniej częściowo uniezależnić, przecież już za

Nie widzę powodu, żeby rozbudowywać część sprzętową i korzystać z
przerwań, skoro obsługa tarczy numerowej sprawdza się do prostego,
sekwencyjnego wykonywania pewnych czynności, jedna po drugiej.

Problem, na który się natknąłem wynikał z głupiego błędu w programie -
zastosowałem o jedną pętlę za dużo niż powinienem. A właściwie użyłem
przygotowanej wcześniej funkcji, w której ta pętla występowała.