"Mariusz [mr.]" <l...@i...wp.pl> writes:

> Dla uproszczenia wyobraźmy sobie fotoczujniki o 100% skuteczności
> (to taki ukłon w stronę obecnych: małych i gęstych matryc o obniżonej
> jakości). W stronę takiej matrycy płynie delikatne światło z obiektywu:
> od 0 do 100 fotonów na jednostkę czasu przypadających na jeden duży
> piksel.
>
> Czy ten sam efekt uzyskamy dzieląc piksel na 100 mniejszych?

Jeśli zarówno małymi, jak i dużymi pikselami jesteśmy w stanie te fotony
policzyć, to chyba jasne jest, że uzyskamy dokładnie ten sam efekt.

W praktyce to będzie pewnie nieco gorzej. Chociaż w sieci można znaleźć
porównania testowych zdjęć np. różnych APS-C 12, 16, 24 Mpix - o ile te
ostatnie są dużo gorsze przy 1:1, o tyle przeskalowanie wszystkiego do
czegoś w stylu np. 5 Mpix daje bardzo podobne efekty (niezależnie od
producenta, włączając Sony z ich nieruchomym półprzepuszczalnym =
ciemniejszym lustrem).

> Zauważ: piksele są skwantowane, ale i światło jest skwantowane! Po
> podziale na jeden piksel będzie przypadać od 0 do 1 fotonu! Czyli cały
> obraz składałby się z pikseli obrazu 100% bieli lub 100% czerni!

To nie jest problem. BTW podobny efekt uzyskujemy w ditheringu,
np. drukując na drukarce monochromatycznej (1-bitowej) obraz "szary".
Nie różni się to specjalnie jakością od obrazu z drukarki np. 8-bitowej,
o odpowiednio mniejszej rozdzielczości.

Teoretycznie możemy mieć problem z dynamiką po stronie silnego światła
(wysycenie niektórych pikseli przy pozostałych ciemnych), w praktyce
różnicy z tego powodu bym się nie spodziewał (chyba że w jakimś labie,
używając super szkieł i specjalnie spreparowanych i ustawionych
obrazków).

Ale jeśli mamy takie super szkła to raczej większą zaletą będzie dla nas
poprawa rozdzielczości (możliwe powiększenia - w każdym przypadku -
w końcu po coś chyba zapłaciliśmy za te szkła) niż wadą niewielkie
pogorszenie dynamiki (w specjalnych, sztucznych warunkach).
--
Krzysztof Halasa