Konrad Anikiel napisał(a):
.......
> No ale przecież zmęczeniowe przełomy zawsze mają jakąś część
> pomarszczoną (małą) i gładką resztę (dużą). Proporcja zależy od
> własności materiału, które są m.in. funkcją temperatury. Przy bardzo
> kruchym materiale (niskiej temperaturze) w ogóle można nie zauważyć
> strefy powolnego wzrostu pęknięcia. Miałem trochę do czynienia z
> kolejowym żelastwem 11 lat temu, ale nie przypominam sobie żeby szyny
> miały obowiązkowe badanie zmęczeniowe.
> Konrad
Ten stosunek powierzchni gładkiego zmęczeniowego przełomu do reszty
powierzchni, chropowatego doraźnego mówi o naprężeniach wywoływanych w
przekroju i o nazwijmy to tak, współczynniku bezpieczeństwa, czy
zapasie wytrzymałości.
Ale patrząc na fotografie przełomów pomieszczone u Kocańdy, można
wyrobić sobie pogląd, że pęknięcia rozwijaja się od mniej więcej
środka główki szyny i są klasycznie zmęczeniowe. I ten, że mają dobrze
zaznaczoną oś symetrii prawie pokrywającą się z osią symetrii
przekroju szyny.
Co zaś idzie o badania zmęczeniowe szyn, to myślę, że są prowadzone,
choć nie na kolejach a w laboratoriach instytutów albo hut.
A tak przy okazji zapytam, czy słyszał ktoś o pękaniu szyn na linii
górniczo siarkowej, a ogólniej na rosyjskich kolejach? Szyny na LHS
mają wyraźnie większy przekrój i chyba mniejszy rozstaw podkładów.
Podsypka też robi wrażenie staranniejszej-mocniejszej.
O pełzaniu szyn pisano już dawniej i nawet M.T.Huber cos napomyka o
tym, że w pracy swojej zaniedbał jakby ten problem uważając że
deformacje torów powodowane są ich drganiami ,i przyznaje, że o
pełzaniu pisano
w czasopismach kolejowych i zauważano je ( pomierzono?) zaraz po
przejeździe ociągu.
W.Kr.