W dniu 2016-03-11 o 13:27, Jarosław Sokołowski pisze:
> Czy to nie jest tak, że te gazy (He, H2) szczególnie dobrze
> przenikają przez struktury krystaliczne o określonych własnościach
> (rozmiarach)? Może wodór ma swoje ulubione sita (np. pallad), a hel
> swoje (np. szkło)?

Nie tylko "sita", co wiązałoby się wyłącznie z rozmiarami
(odległościami) "pustych odcinków". Wodór nie zawsze przejmuje się tym,
że "nie powinien" zmieścić się w jakichś przestrzeniach
międzycząsteczkowych danej sieci krystalicznej, bo on po prostu
wbudowuje się niejako na siłę, dzięki tworzeniu związku chemicznego,
czyli wodorków. Dotyczy to głównie metali. Wszak na bazie wodorków są
oparte znane tu przecież wszystkim - ogniwa wodorkowe właśnie.

Jak napisał jeden z kolegów, to cząsteczka wodoru, choć dwuatomowa, jest
sporo (4 x ?) większa od jednoatomowego helu. Ale to nie elektronika,
lecz chemia już jest, w dodatku kwantowa. No ale rzecz w tym, że oba te
gazy są w składowaniu mocno upierdliwe.

Dodać warto, że taki hel stosuje się często do testowania szczelności
aparatury. Przy czym jak mętnie kojarzę, to chodzi o taką, gdzie
materiał konstrukcyjne są na bank sprawdzone, zaś weryfikacji wymaga
głównie skuteczność dokręcenia złączek, i jakość uszczelek (czy nie są
już wy-pracowane). Badanie nosi nazwę "helitest", no i z jakiegoś powodu
to nie wodór jest w nim używany. Zaś on z kolei rozpuszcza się w
metalach, tworząc te wodorki, ale też wywołując "kruchość wodorową",
która jest utrapieniem wielu konstrukcji. Np. silników kosmicznych na
tlen+wodór.

--
Powiedzenie w mojej rodzinie, autorstwa pradziadka:

Dobre rady nic nie kosztują

i przeważnie warte są
swojej... ceny!