W dniu środa, 23 sierpnia 2017 11:01:44 UTC+2 użytkownik Maciej Sobczak napisał:
> > > Ja musiałem przeczytać dokumentację, o tutaj:
> >
> > Właśnie o to chodzi. A Alan Kay NIE MUSIAŁ przeczytać żadnej
> > dokumentacji,
>
> Musiał. Musiał przeczytać o hd, tl, ttl, nil i null oraz wiedzieć, co robią
operatory v oraz &. I jeszcze parę innych rzeczy.

Nie. Musiał nauczyć się języka, który potem zmieścił się w jego głowie.
Język programowania stał się narzędziem do myślenia, a nie sposobem
wydawania komputerowi rozkazów.


> > Dla odmiany, żebyś nie wiem ile siedział w Mathematice, zawsze znajdą
> > się jakieś operatory, których nie będziesz miał szans zrozumieć
> > bez dokumentacji.
>
> Dla odmiany, żebyś nie wiem ile siedział w Lispie czy innym SmallTalku,
> zawsze znajdą się jakies funkcje, których nie będziesz miał szans
> zrozumieć bez dokumentacji.

Ale przynajmniej będziesz miał szanse je wypowiedzieć bez dokumentacji.

> > bez dokumentacji. I niestety, takie symbole jak # czy @ nie są
> > samodokumentujące
>
> Faktycznie nie są.
>
> > (w przeciwieństwie do nazw funkcji)
>
> W przeciwieństwie np. do funkcji ttl? Niestety nie bardzo.

Nie mówię o kryptycznych nazwach funkcji. Zawsze można wymyślić
nazwę, która nie będzie niczego nikomu mówiła.

Jednak w moim odczuciu linijka

oddsEvens(x) = append(odds(x), evens(x))

jest zdecydowanie czytelniejsza od

oddsEvens[x_] := Join[x[[1 ;; ;; 2]], x[[2 ;; ;; 2]]]

> > > Na poważnie, ten Twój przykład mnie kompletnie nie przekonał.
> >
> > Odnoszę wrażenie, że nawet do Ciebie nie dotarł.
>
> Nie przekonał.

Nie przekonał do czego?

> Rozumiem, że parę dekad temu ktoś się jarał, że można rekurencyjnie
> wyciągnąć z listy elementy na nieparzystych pozycjach. Parę dekad
> później mnie takie coś nie jara.

Jednak nie dotarł.

> > Może przed skrytykowaniem najpierw spróbowałbyś zrozumieć kontekst tego,
> > o czym mowa?
>
> Że mimo wszystko było to fajniejsze, niż istniejące alternatywy?

Nie. Że język jest narzędziem do myślenia.
Nota bene Mathematica, której przykład podałeś, też jest językiem
aplikatywnym, którego zasadnicze założenia wywodzą się z Lispa,
i również można o nim wnioskować w terminach podstawieniowego
modelu obliczeń. To, czy wprowadzisz do języka podstawowy operator
do rozwiązania problemu X, czy musisz sobie ten operator sam
zdefiniować, jest sprawą drugorzędną (o ile oczywiście język
daje ci możliwość definiowania)

> Mogło tak być. Ale dzisiaj mnie to nie przekonuje.

Nie przekonuje do czego?