heby napisał:

>> Mogło się dać. Programowane kalkulatory (kieszonkowe) Texas Instruments
>> z połowy lat siedemdziesiątych tak miały. Pamięć niewielka, kilkadziesiąt
>> "kroków" (tak ją opisywano, co z grubsza odpowiadało wciskanym klawiszom).
>> Dało się wprowadzić algorytm obliczeń, miejscu wprowadzenia liczb
>> odpowiadał jakiś specjalny klawisz. Potem wielokrotnie urchamiało się
>> program, podając mu tylko wartości zmiennych i spisywało się wynik na
>> kartce. Ta automatyzacja bardzo przyspieszała obliczenia.
>
> No ale tutaj to działa inaczej (wyssane z palca): ten kalkulator nie
> ma pamieci programu, ma ciąg operacji i liczb oraz bliżej nieokreślone
> "pamięci".

Też tak sądzę. Po chwili namysłu nad tamtymi czasami, doszedłem do wniosku,
że jednak Mera to nie Texas Instruments.

>> Z tasiemką mogło być jeszcze inaczej. Możliwość sukcesybnego zapisywania
>> liczb (np. wyniki jakiegoś eksperymentu) a potem ich wyświetlenia i
>> choćby policzenia średniej -- to też było dużo.
>
> Czyli to ten scenariusz: jakieś urządzenie produkuje taśmę, która
> redukuje się na koniec do liczby.

Dzisiaj wydaje się to dziwne, ale tak mogło być. Historia IBM zaczna
się od produkcji podobnych urządzeń. Z tym że ich wyspecjalizowane
"Business Machines" operowały również na kartach perforowanych. Taki
na przykład "Card Sorter" czytał po kolei karty z *pliku* -- te, które
spełniały jakieś kryterium, przenosił do jednego pliku, pozostałe do
drugiego. Potem takie pliki można było wrzucić na przykład do sumatora,
który sumował któreś z pól rekordu wydziutkowanego na karcie. Albo
wrzucic plik do kopiarki -- żeby kopię danych przekazać do innego
oddziału firmy.

--
Jarek