On 2012-12-04, PK <P...@n...com> wrote:
>> Oczywiście że ułatwiała. Dostęp do wykładowców i wykładów jest wyraźnym
>> i oczywistym elementem. Bardziej subtelnym jest dostarczenie szkieletu
>
> Dostęp do wykładowców na publicznej uczelni mają też osoby nie będące
> studentami (choć niewątpliwie trudniejsz). Głównym przywilejem studenta
> jest możliwość uczestniczenia w zajęciach "zamkniętych" (ćwiczeniach,
> laboratoriach). A praca własna na studiach wygląda tak samo jak po nich.

Zgoda. Ale wyciąłeś ten ważniejszy element: dostarczenie szkieletu,
który student obudowuje wiedzą (najpierw wiedzą wyniesioną z zajęć,
potem ze studiów własnych). Samouki tego szkieletu, planu studiów, zwykle
nie mają i raczej rzadko sięgają po taki plan z uczelni.

Dochodzi jeszcze kwestia motywacji, bodźca do nauki. Słabszy bodziec
pochodzący z zewnątrz, ze źródła niezależnego od woli studenta, często
działa lepiej niż nawet silniejszy bodziec pochodzący od samego
studenta. Podobna sprawa jak ze wspólną nauką: motywacja grupy bywa
większa niż suma motywacji poszczególnych jej członków.

>> Gdyby uczelnia miała pieprzony obowiązek zapewnić propozycje, to bym
>> uważał cały pomysł jedynie za obranie strategii niewłaściwej dla
>> uniwersytetu (uniwersytet IMO nie powinien być uczelnią stricte
>> zawodową, jak, nie przymierzając, technikum).
>
> I nie jest. Praktykę można zaliczyć działalnością non-profit
> na wydziale (np. prowadząc korki dla I roku), przy imprezach itp.
> Znam sporo osób, które podpięły pod ten punkt pomoc przy organizacji
> konferencji czy np. opiekę nad jakąś pracownią.

Opieka nad pracownią jest w porządku, ale organizowanie konferencji czy
innej imprezy? Proszę. To miała być praktyka *zawodowa*.

> Generalnie chodzi
> o to, aby student przez 3 tygodnie z 5 lat mógł wykazać się czymś innym,
> niż zdolnością zapamiętywania informacji.

A mnie się wydawało, że o to, żeby student nauczył się tego, co mu ma
później w praktyce się przydać. Bo praktyki to tak na oko rzecz, którą
na uczelniach wymusił przemysł (wymagając od absolwentów już pewnego
doświadczenia). Czyli po prostu odwalanie roboty techników i zawodówek,
które zostały w latach '90 zarżnięte.

--
Secunia non olet.
Stanislaw Klekot