W dniu wtorek, 31 grudnia 2019 05:58:26 UTC+1 użytkownik Marcin Debowski napisał:
> On 2019-12-29, Konrad Anikiel <a...@g...com> wrote:
> > Ja nie daję Ci definitywnych odpowiedzi, bo nie jestem ekspertem. Znam
> > się jako tako na wąskim fragmencie tematu, mam kilka typowych
> > materiałów których używam na co dzień więc nieźle potrafię przewidzieć
> > ich zachowanie w warunkach typowych dla moich procesów. Trochę za mało
> > żeby wyciągać ogólne wnioski i budować Teorię Wszystkiego. Ale jest
> > trochę ciekawych zjawisk które o Twoje pytanie zahaczają. mam pewien
> > proces który bierze cienką (między 1.5 a 2 mm) blachę z 316 i usuwa
> > część materiału po jednej stronie. Blacha ta jest w hucie walcowana na
> > zimno w postaci długiej taśmy. Takie walcowanie wywołuje bardzo duży
> > zgniot, który zawsze pociąga za sobą bardzo wysokie naprężenia
> > resztkowe które są rozciągające przy obu powierzchniach i ściskające w
> > środku grubości. Na koniec walcowania wymagane jest wyżarzanie
> > ujednoradniające które poprzez relaksację naprężeń (rekrystalizacja,
> > pełzanie) ma na celu wyzerowanie tych naprężeń. Niestety, w celu
> > redukcji kosztów, robi się to słabo, duża część naprężeń w stali
> > pozostaje. Spowodowane jest to kiepskim procesem wytopu, który
> > niewystarczająco wzbogaca skład w azot, taka stal po zbyt głębokim
> > wyżarzaniu nie spełniłaby wymagań wytrzymałościowych. No więc te moje
> > blachy, kupione od taniego producenta, po usunięciu części materiału
> > po jednej stronie- wyginają się w łuk. Pod własnym ciężarem nie są w
>
> Ciekawe, także z tego względu, że zdarzają się nam dość często projekty
> w których nakładamy metodami mokrymi (sol-gel) na stosunkowo cienką
> blachę powłoki ceramiczne i prawie zawsze są cyrki wynikające z
> kurczenia takiej powłoki w czasie jej termicznego utwardzania.
>
> Ostatnio nawet cudowalismy z wyginaniem blachy przed utwardzaniem -
> zdjęcie warstwy mogłoby wykonać taką robotę w bardziej uniwersalny
> sposób. Z tym, że na ogół pracujemy z aluminium, a to chyba
> nieporównywalne do stali.
>
> Ale też przypomniałeś mi inny projekt, w którym miałem blachę z 304 i
> też opracowywałem dla tego ceramiczną powłokę. Ponieważ miałem do
> dyspozycji linię z piaskowaniem to uzyłem jej aby przygotować
> powierzchnie i te bachy się po tym też istotnie wyginały - musieliśmy
> piaskować z 2-ch stron. I teraz ciekawe czy się wyginały przez indukcje
> naprężeń czy jak u Ciebie usuwanie warstwy. Niestety, w tej chwili już
> nie pamiętam, w którą stronę się wyginały.
>

Kompensowanie jednego niekontrolowanego zjawiska drugim niekontrolowanym zjawiskiem
teoretycznie może się udać, ale musiałbyś mieć dużo szczęścia :-)

Trzeba się zastanowić nad mechanizmem wyginania się takiej blachy w piecu. Masz na
obu powierzchniach naprężenie rozciągające, w środku wychodzi ściskające, tyle go tam
jest ile potrzeba dla stanu równowagi. Ładujesz to do pieca, w którym nierównomiernie
to podgrzewasz, bo jedna strona jest trochę zaizolowana, a i grzałki pewnie nie są
super symetryczne. Wraz ze wzostem temperatury spada granica plastyczności stali. Na
początku nic się nie dzieje, każda strona blachy ciągnie metal w swoją stronę, każda
z tą samą siłą. Ale po stronie cieplejszej dojdzie wcześniej do uplastycznienia,
znaczy te włókna nie utrzymają naprężenia i popłyną. Znaczy strona chłodniejsza
przeciągnie blachę na swoją stronę, trwale, bo po drugiej stronie przekroczono
granicę plastyczności. Znaczy weryfikowalna hipoteza brzmi: jeśli blacha wygina się
tak że warstwa ceramiczna znajduje się po stronie wklęsłej, to znaczy że za szybko
grzejesz i w którymś momencie pojawia się za duża różnica temperatur.

Równie dobrze może wyginać się w drugą stronę, bo efekt od niesymetrycznie ułożonych
grzałek w piecu jest silniejszy niż od izolacji cieplnej warstwy ceramicznej. Chodzi
mi o to że w inżynierii trzeba umieć formułować weryfikowalne hipotezy. Bez tego to
jest szamanizm, nie inżynieria :-)