Użytkownik "slawek" <f...@f...com> napisał w wiadomości
news:almarsoft.6054727570073437054@news.v.pl...
> On Mon, 1 May 2017 17:26:53 +0200, "HF5BS" <h...@...pl> wrote:
>> prostu mam do tego podejście takie, że to ma działać, być dobre i
> skuteczne,
>> możliwie małe i nie obrastać w ozdobniki, czy rytuały.
>
> Tak trzymać. Jednak, przekonałem się, lepiej niż "małe" wybierać
> "proste". 100 linijek z czymś łatwym jest lepsze niż 89 linijek z czymś
> zawiłym.

Nie inaczej. Swego czasu miałem dość znaczne ograniczenie - VIC-20 (BTW.
Wiecie, czemu wersja europejska, to VC-20, bez "i" w srodku?) :))
3583 bajty pamięci, w której trzeba było czasem zmieścić naprawdę sporo.
Zagłębień GOSUB można było (także w C64) zrobić do ok. 80-85 sztuk, więc i
to bardzo ograniczało przy programowaniu rekurencyjnym. Bywało, ze trzeba to
było łatać w inny sposób, by pamięci stykło i nie spowodowało błędu.

> Są dwie szkoły. Wyznawcy samokomentującego kodu (Martin) i wierzący że im
> więcej tym lepiej (Tassel).

Byle, jak pisałem, nie przegiąć, żeby nie stało się to sztuką dla sztuki.
Dla dodania 2+2, komenty są IMO zbędne, a nawet szkodliwe. Natomiast przy
czymś większym, warto (podbudowuję to oszczędnością pamięci), podkreślam,
warto krótko zaznaczyć, co to jest.

>
>> Poza tym na przykład, deklarowanie pierdyliona zmiennych, ich
> charakteru,
>> itd., gdy chcę po prostu dodać 2+2, wydaje mi się zbędną
> rozrzutnością.
>
> Nie musisz. Patrz np. Python, JavaScript, Matlab, a nawet Basic i

No, to w BASICu, który ma odmian od chu...dego wieprza, rzeczywiście, nie
muszę. Choć w dialektach M$, taką możliwość mam, nawet zadeklarować zmienna
"a" jako łańcuch. Ale to mi zaciemnia przy czytaniu, choć ułatwia przy
pisaniu, jak się mniej napalcuję w klawisze. Hmm... nie pamiętam teraz,
który z dialektów ma podział na zmienne lokalne i globalne. Najbardziej mi
ułatwia jawna deklaracja w nazwie, np. a=zmienna pojedynczej precyzji,
b!=zmienna podwójnej precyzji, c#=zmienna całkowita, d$=zmienna łańcuchowa.
Któryś z dialektów ma też chyba podobnie, jak w Pascalu, a:=zmienna. Palce
cierpią, ale oczy błogosławią.
Zresztą, tłuc np. struktury, żaden problem, procedury, while-wend, if-endif,
itd. Nawet obiektowo, ale nie wszystkie dialekty.

> Fortran. Z drugiej strony programując ATTiny45 czy coś podobnego fajnie
> jest mieć rozróżnienie pomiędzy uint8_t, a int32_t.

Ależ nie mówię, żeby nie! Tylko znów, aby nie zrobiła się to sztuka dla
sztuki, gdzie np. ważniejsze jest wcięcie o 10 znaków, niż poprawne ułożenie
algorytmu, czy nawet owo użycie zmiennych.
Owszem, zadeklarować procedurę, jak np. w Logo - też się da, niektóre
dialekty i to umożliwiają. Starsze realizują to przez GOSUB|GO SUB - RETURN,
po prostu potrzeba więcej dyscypliny. Długo "bawiłem się" dialektem z C64
(taki sam dialekt, jak VIC-20), wzięty zresztą od M$, jakby kto nie
wiedział, gdzie język był wrecz przaśny. Ale umiejętnie wzięty w cugle
potrafił dać bardzo dużo. Ja tylko w maszyniaku nie tłukłem, bo w swej
głupocie ominąłem możliwość kupna, jak w sklepie widziałem, mając zresztą na
to pieniądze przy sobie, książkę Jana Ruszczyca "Asembler 6502". Bardzo tego
później żałowałem.
Długo by opowiadać...

--
"Jeśli przyjmiesz do siebie zabiedzonego psa i sprawisz,
że zacznie mu się dobrze powodzić - nie ugryzie cię.
Na tym polega zasadnicza różnica między psem a człowiekiem"
(C) Mark Twain