W dniu 22.09.2019 o 16:35, Jarosław Sokołowski pisze:
> W 1980 roku miałem studenckie praktyki w Zakładach Radiowych im. Marcina
> Kasprzaka. Tam zobaczyłem stanowiska pracy zaprojektowane w najbardziej
> odczłowieczający i poniżający sposób, jaki mogę sobie wyobrazić. Automat
> galwanizerski. Zamknięta w pętlę taśma, siłowniki poruszające w górę i w
> dół ramki z zawieszonymi elementami, nurzające to w zupach z kwachami czy
> cyjankiem potasu, a to znowu w suszarni z gorącym powietrzem. W jednym
> miejscu taśmy grupa ludzi w szaleńczym tempie zdejmująca już ocynkowane
> elementy z haczyków, a zaraz po tym wieszająca na to miejsce przeznaczone
> do cynkowania. Jedna osoba siedziała wewnątrz zapętlonej taśmy, na
> powierzchni mniej niż metr kwadratowy. Krzesło musiało mieć poprzycinane
> oparcie, by nic o nie nie zawadziło. Tak przez osiem godzin.


To jakiś postęp był i automatyzacja wdrażana stopniowo według
kolejności co łatwiej i bardziej się opłaci. Z montażem elementów
podobnie, najpierw było takie usprawnienie, że plamka światła (laser?)
pokazywała pracownikowi miejsce na płytce gdzie miał umieścić element.
Teraz też często człowiek krążki z opornikami zakłada na automat.
Bo gdyby to miało być automatyczne, to trzeba by zautomatyzować magazyn.
Oczywiście zależy jeszcze, czy produkcja jednostkowa, niskoseryjna, czy
masówka.



--
Cezary Grądys
c...@w...onet.pl