Zakupy w Lidlu, kasjerka podliczyła kwotę, na czytniku zobaczyłem dymek proszący o
zbliżenie karty, i wtedy mi się przypomniało
"poproszę paragon z NIP-em".
"Fakturę Pan chce!'
"Nie, paragon ale z NIP-em".
Polskich wiadomości dziewczyna nie ogląda, czy co?
Patrzę jej głęboko w oczy i widzę, że raczej tego nie ogląda ;-)
"Ale ja mogę fakturę" i coś dziewczyna lewą ręką wstukuje (co oni tam mają pod lewą
ręką, przy drukarce?).
"No to nie, fakturę nie, no to dziękuję"
"Aha" i coś dziewczyna znów odstukuje z lewej i ponawia "Ędzieści złotych ądziesiąt
groszy, karta?".
"Tak".
Dymek na terminalu zniknął, czekam, czekam, minutę czekam.
"Coś nie ma" rzuciłem.
"Faktycznie nie ma".
Zablokowało.
Przechodząc do konkretów: kasjerka resetuje czytnik.
Kilka minut.
Nie pomogło.
No to znów resetuje, tylko coś bardziej.
Znów nie pomogło.
No to kierowniczka.
Nie daje rady.
"To ja Ci zresetuję u siebie".
Kierowniczka wraca do kantorku i zdalnie resetuje całą kasę, chyba z dziesięć minut
wstaje POS (już przestałem być głodny).
Zamykają kasę i awaryjnie otwierają inną, ale emerytom zaraz za mną nie opłaca się
przenosić całej taśmy zakupów, inni rejterują.
Uff, wstało, i wreszcie udało się zapłacić, choć ręka mi drżała ;-)
I takie są właśnie skutki wprowadzania paragonów z NIP-em.