On Sun, 03 Sep 2023 23:04:00 +0200, Krzysztof Halasa wrote:
> Jarosław Sokołowski <j...@l...waw.pl> writes:
>> Wszystko zależy od proporcji. Chodziły też słuchy, że ubecja jeździ
>> po miastach i namierza ludzi słuchających Wolnej Europy (czy innego
>> reakcyjnego radia). Tak samo mogło być w tym ziarno prawdy. Siały
>> dość mocno, bo projektanci nie przejmowali się tym zbytnio.

> Sam nie wiem. W przypadku UB to rozumiem, mogli - nie mogli, ale ludzie
> mieli się bać słuchać. Co raczej niespecjalnie działało (podobnie jak
> zakłócanie). Natomiast w przypadku statków... nawet ograniczając się
> tylko do uczęszczanych szlaków, nie wydaje mi się to prawdopodobne. No
> i nigdy nie słyszałem, by komuś się taka sztuka udała (w czasie II WŚ
> lub później).

Teraz nie znajde, ale ten dokument US Navy niedawno czytalem.

A tu w drugą strone
http://jproc.ca/rrp/nro_ww2.html

szczegolnie ciekawy rozdział COMMUNICATIONS SECURITY
tzn początek ciekawy, a potem

Early in World War II, the German Navy had been highly successful in
pin-pointing convoy locations. Their radio intelligence service,
Beobachtung Dienst (B-Dienst), using sensitive direction finders,
could reportedly detect radiations from regenerative receivers on
board ships from a distance of up to 100 miles away but there is no
evidence to actually support this claim.

If there was a likely source of radiation, it would have come from
receivers like the IP500 fitted aboard many pre-war merchantmen. They
were still there because ship owners had suffered through the
Depression years with limited capital for radio modernization. Simple
regenerative designs without RF amplifiers are famous for radiating,
even to the point of being useable as transmitters at very short
range. In time, this was suspected by the Allies as a source of
radiation, (real or imagined) so merchantmen in convoys came under
strict radio silence for both receivers and transmitters through much
of their voyages. Under these conditions, the only means of
communication between ships was by flags or flashing light.

Later in the war, E.H. Scott Laboratories of Chicago developed a line
of low radiation receivers especially designed for shipboard use. The
Model RCK receiver on display aboard HMCS HAIDA is an example of this
design.

In relating this information, I must underscore the fact that there
was not a single documented case of any German submarine ever locating
an Allied ship by the detection of radiation from a regenerative
receiver. A U-boat could acquire more useful information by listening
for propellor sounds rather than waisting time on the surface
searching for weak radio signals.

> Być może dzisiejszym sprzętem dałoby się to zrobić i ze statkami -
> raczej z samolotu, korzystając z anteny o dużym zysku. Mało praktyczne
> raczej, łatwiej byłoby użyć radaru (ale ten można łatwo wykryć).

Radar to ciekawy - z jednej strony bezcenna pomoc, z drugiej -
ogłaszanie całemu światu "tu jestem".

Ciekawe, jak to dzisiaj wygląda - używają czy nie uzywają?
W czasie pokoju na pewno używają, ale w razie wojny?

> W każdym razie chętnie przeczytałbym opis takiego konkretnego
> wykrywania.

https://en.wikipedia.org/wiki/B-Dienst

ale czytam, czytam ... na lądzie sie miescili, czy na okrętach?

A brytyjska admiralicja nie wiedziała, ze ich kody deszyfrują?

J.