Użytkownik "Anerys" <s...@s...pl> napisał w wiadomości
news:51c946d8$0$1457$65785112@news.neostrada.pl...

> To chętnie posłucham - klasa B charakteryzuje się tym, że przewodzenie
> prądu masz przez 1/2 okresu, odpowiednio dla połówki dodatniej i
> ujemnej. Wytłumacz więc, w jaki sposób wyeliminujesz nieliniowość
> charakterystyki elementu, przy końcu przewodzenia (tak, zgadłeś,
> trzeba to skojarzyć ze zniekształceniami skrośnymi)?
> Nie wiem, jak ty, ja wstępnie polaryzuję stopień, by popłynął pewien
> prąd, skręcajacy klasę wzmacniacza nieco w kierunku A, przez co choćby
> częściowo charakterystyki elementów "wyprostują się", dając w
> ostatecznym rezultacie coś znacznie mniej pokrzywionego. W WST-102
> (Meluzyna/Kleopatra) trzeba na opornikach emiterowych (ściślej -
> między emiterami tranzystorów końcowych, ustawić 30mV, po ustawieniu
> na ich środku dokładnie połowy zasilania. Oporniki mają wartość 0.22
> każdy, więc łatwo policzyć, że wymusza się prąd ok. 68mA. Nie tak
> mało. Ale działa i gra dobrze.

Cały czas przyrównujesz do typowych sprzętów audiofilskich.
Niewątpliwie aby pozbyć się zniekształceń skrośnych punkt pracy
tranzystorów należy nieco przesunąć choć minimalnie w kierunku klasy A,
tworząc tym samym klasę AB i tu masz całkowitą rację. Od strony
teoretycznej czystej klasy B w całym torze wzmacniacza jako takiej się
nie używa w akustyce, zwłaszcza w sprzętach audiofilskich. Używa się
natomiast stopni mocy pracujących w klasie B.

We wzmacniaczach dużych mocy (kilkuset watów i więcej) aby ograniczyć
moc strat w poszczególnych tranzystorach i zwiększyć sprawność
wzmacniacza, używa się stopni końcowych pracujących w czystej klasie B w
formie gałęzi tranzystorów, które są załączane dopiero po przekroczeniu
pewnego progu napięcia. Tranzystory stopnia końcowego są natomiast
sterowane parą tranzystorów pracujących w płytkiej klasie AB, gdzie prąd
spoczynkowy jest na poziomie kilku mA. Przy małych sygnałach
wejściowych, prąd wyjściowy wypracowuje para komplementarna pracująca w
płytkiej klasie AB. Przy więszych sygnałach załączają się gałęzie
tranzystorów pracujących w klasie B czy też nawet w klasie C, nierzadko
były to gałęzie kilkunastu tranzystorów. Tego typu konstrukcje
sceniczne, swego czasu były dość popularne.
Dzięki zastosowaniu sterującej pary komplementarnej, pracującej w
płytkiej klasie AB, zniekształcenia skrośne oraz nieliniowe były dość
mocno ograniczone. Jednak do celów audiofilskich tego typu konstrukcje
się nie nadawały ze względu na wprowadzane zbyt duże zniekształcenia,
które po prostu nie miały znaczenia na scenie przy głośnej muzyce.
Niestety nie podam Ci modeli wzmacniaczy, bo już parę lat minęło jak się
tym zajmowałem.