Użytkownik "RoMan Mandziejewicz" <r...@p...pl.invalid> napisał w
wiadomości news:1649718598$20190201101635@squadack.com...
> Hello HF5BS,
>
> Friday, February 1, 2019, 5:52:24 AM, you wrote:
>
> [...]
>
>> Tak mi się skojarzyło z życiem np. cukrzyka - czy przed pójściem do
>> piachu
>> wybierze 8 lat nudnego życia,
>
> Znaczy ja już żyję na kredyt? A ludzie z cukrzycą typu I, którzy
> przezywają dziesiątki lat, całe życie na insulinie?

Roman, tego nigdy do końca nie wiemy. Podałem to tylko jako przykład, może
to też być np. po zawale serca, czy udarze mózgu.
Kto wie, czy i ja na kredyt już nie dmucham, skoro w listopadzie 2017
zzdarzyło mi się zatrzymanie pikawy, szcześliwie zama się zresetowała, co
jakiś czas próbuje sie zawiesić. Najlepsze, że lekarze nie są w stanie nic
więcej powiedzieć, z badań wychodzi, że "zużycie" odpowiada wiekowi. Ja sam
zresztą jestem cukrzykiem, tyle, że "drugim".

>
>> odmawiania sobie wszystkiego, pieprzenia się z lekami, insuliną (nie
>> każdy), dietami,
>
> Przy cukrzycy typu I niczego nie musisz sobie odmawiać. Wystarczy, że
> będziesz panował nad insuliną. Przy typie II do diagnozy dochodzi

Ale mimo wszystko, trzeba cholernie uważać. Jednorazowy epizod kwasicy
ketonowej, czy znacznie gorszej mleczanowej, najpewniej nie uczyni wiele
szkody, uchwycony z pomocą w porę. Ale... Danuta Rinn, Ella Fitzgerald,
dziennikarz Robert Leszczyński, ich łączy pewien fakt, że "przekręcili się"
z tego samego (choć może różnego w szczegółach) powodu.
http://www.mojacukrzyca.org/?a=text&id=159 - nie o każdym wiemy, że to mają.
No i ciekaw jestem, co by wybrali - 8 lat nudnego życia, zastrzyki, diety,
oszczędzanie się... Czy 5 lat żywiołu, towarzystwa, radości. itd,
nieprzejmowania sie niczym...

> zazwyczaj na podstawie powikłań, gdy organizm już jest w złym stanie.
> Ale jeśli zapanujesz nad sytuacją, to możesz sobie pozwolić na dużo.

Otóż to. Choć nie zawsze sie to da tak ładnie prowadzić, ale prawda, jak
byłem na diabetologii, to pielęgniarka od tych spraw wyjaśniła, że nie
należy się pieprzyć z tym, że na przzyjęciu są słodkie ciastka, jeśli
trzymamy chorobę w ryzach, to wiele nam nie ubędzie, jak się odważymy zleść
słodkie ciastko, trzeba wiedzieć co potem i powinno być dobrze.

>
>> czy wybierze szalone życie ze znajomymi, imprezy, radość, swoboda,
>> mieć wszystko złe w dupie...
>
> I za pół roku do piachu.

Niekoniecznie. Teoretycznie od lat kilku, powinienem w nim leżeć z tego
powodu. A jakoś jeszcze żyję...
Oczywiście, przypadek przypadkowi nierówny i nie można wszystkiego walić do
jednego wora. Jeden cukrzyk obje się ciastkami na przyjęciu i najwyżej
poczuje coś podobnego do stanu lekkiej nietrzeźwości, jakoś to spali, czy
insuliną dziabnie i jakoś przetrwa. Inny skończy ze śpiączką na intensywnej
internie.

>
> Zły przykład wybrałeś.

Zależy, jak spojrzeć.
Idealny na pewno nie jest... Ale co poradzić na kogoś, kto o tym wie, ale
świadomie wybierze, że jeszcze raz w życiu zaszaleje, pojedzie na wspaniałe
wakacje, a nie będzie lat kilka najbliższych co miesiąc siusiu, probówka, do
labu i na spacerek na podwórko. Ja chyba bym chciał ucelować pośrodku.

--
Łapy, łapy, cztery łapy,
A na łapach pies kudłaty.
Kto dogoni psa? Kto dogoni psa?
Może ty? Może ty? Może jednak ja...?