W dniu 2022-07-21 o 15:06, Janusz pisze:

> Szablony tak, ale polimorfizm dynamiczny już nie, tzn pójdzie bo będzie
> de fakto statyczny czyli stałe procedury wygenerowane na każdą
> okoliczność wsadzone w rom.

Nie wiem co się dokładnie kryje pod pojęciem polimorfizmu dynamicznego,
ale funkcje wirtualne w kasach w C++ to na tyle na ile to rozumiem to
zawsze są generowane na każdą okoliczność i wkładane do programu nawet
jak jest to program na komputer a nie na mikrokontroler.
Chyba, że kompilator widzi, że żaden obiekt danej klasy pochodnej nigdy
nie jest tworzony to wtedy takie opisane w kodzie źródłowym funkcje tej
kasy mogą nie wejść do programu wynikowego.

> Tyle że ten sam efekt osiągam pisząc sobie sam specjalizowane funkcje na
> każdy rozdzaj argumentu, więc po co sie kopać z koniem czyli
> kompilatorem i wymyślać mu szablony czy przeciążenia argumentów? Co ma
> sens dla dużych procków i zespołów ludzi niekoniecznie ma sens dla
> małych i pojedynczych autorów.

W okolicy 1990 nie znając jeszcze C++ pisałem (mały zespół - 1 ludź)
program do naszego programatora GALi (ten sam co opisałem jego wnętrze z
Forth) i tak bardzo potrzebowałem wołania pod tą samą nazwą różnych
funkcji bo najpierw się wybierało rodzaj programowanego obiektu, a potem
dla każdego były wywoływane te same funkcje (programu, odczytaj, skasuj,
blankcheck) które dla każdego trzeba było inaczej zrealizować że
zaimplementowałem to za pomocą wskaźników na funkcje.

Jak potem po raz pierwszy czytałem o C++ (mój pierwszy kontakt to
książka Stroustrupa z 91 roku w oryginale) to widząc funkcje wirtualne
pomyślałem - dokładnie to było mi potrzebne.

Więc nie zgodzę się z Tobą, że pewne rzeczy pozwalające czytelniej
napisać program są tylko dla dużych.
Ale nigdy nie nauczyłem się używać templates. One jakoś są dla mnie
mniej czytelne niż klasy.
P.G.