Michał Lankosz <m...@t...pl> wrote:
> największa próbka z 10-ciu kolejnych (pętla for, może da się ją ominąć?):
> data2 = max(data1(i:i+10));
i:i+10 to też pętla ;) Ale ukryta - taki zabieg nazywamy w octave/matlabie
wektoryzacją zagadnienia.

> liczby rozdzielone dwukropkiem oznaczają przedział
> tylko że trzeba w pętli ten wektor sklejać, tzn za każdym obiegiem pętli
> doklejać kolejną wartość, coś w rodzaju:
> data3 = [];
> for i=1:10:data_length % i inkementuje się co 10!
> data2 = max(data1(i:i+10));
> data3 = [data3, data2];
> endfor
> no i teraz już ten filter.

Modyfikacje Twojego rozwiązania:

1) Polecenia "data3 = []" i "data3 = [data3, data2]" to wygodny zapis dla
nieznanej długości data3, ale kosztują: w każym obiegu pętli wykonujesz
dodatkowo niepotrzebne operacje:
-- utwórz nową tablicę data3 o długości length(data3)+1
-- skopiuj starą do nowej
-- skasuj starą
Remedium: prealokacja tablicy

L=floor(length(data1)/10);
data3=zeros(1,L);
for i=1:L
data3[i]= max(data1((i-1)*10+(1:10)))
endfor

2) Na ogół 10<L, więc lepiej zmienić kolejność jawnej i niejawnej pętli,
jawne (czyli niezwektoryzowane) wykonują się wolniej

Remedium poniżej (przy założeniu, że data1 jest wektorem kolumnowym);

ii=1:10:length(data1);
data3=data1(ii).';
for i=1:9
data3=max([ data3; data1(i+ii).' ]);
endfor

3) Obie pętle można w tym zagadnienu zwektoryzować, ale tu opłacalność
pewnie żadna, a czytelność kodu spada:

l=length(data1);
i=ones(10,l/10);
i(1,:)=1:10:l;
i=cumsum(i);
data3=max(data1(i));
clear i;

;)