On 14 Paź, 16:48, "qlphon" <q...@p...fm> wrote:
> ale trudno mi uwierzyć, że ktoś produkowałby takie procesorki
> z zaszytym w strukturze oprogramowaniem...

To może nawet nie być mikroprocesor.

> nie znam sie na wytwarzaniu układów elektroniki użytkowej
> ale jak czytałem historie procesorów to intel wygrał wyścig z innymi
> producentami elektroniki wprowadzając właśnie coś, co można było
> zaprogramować już po wyprodukowaniu (chyba procesory 4040) a nie w fazie
> projektowania
> a działo się to na poziomie kalkulatorów i bardzo prostych urządzeń
> elektronicznych
> (sporo prostszych od tamagothi)

Źródłem sukcesu było to, że projekt nowego urządzenia nie był związany
z tworzeniem nowego układu scalonego i jego produkcją. Można było
produkować nowe urządzenia w mniejszych seriach.
Cena jednostkowa mikroprocesora jest stała, niezależna od ilości
kupowanych sztuk (pomijając różne marże, rabaty i zakładając że
producent przewidział wielki sukces swojego układu i rozłożył koszt
amortyzacji na nieskończenie długo). Koszt ASIC-a to zupełnie inna
bajka. Produkcja jednej sztuki kosztuje połowę tego co produkcja 30166
sztuk (rzeczywista wielkość tu podana może się wahać), bo trzeba
policzyć koszt projektu, wykonanie masek itp. ASIC zajmuje mniej
miejsca na krzemie (aczkolwiek pewna granica rozsądku istnieje) niż
uniwersalny mikroprocesor, a mniej miejsca = więcej układów na waflu =
mniejszy koszt jednostkowy.
Pamięć ROM jest tańsza od pamięci programowalnych, wymaga mniej
wyrafinowanych technik produkcji.
Wytworzenie określonej łącznej powierzchni układów scalonych w tej
samej technologii kosztuje tyle samo, nie ważne czy będą to najnowsze
mikroprocesory, czy wzmacniacze operacyjne.
Do 2008 wyprodukowano szacunkowo 70 milionów sztuk (dane wyssane z
Wikipedii) tego ustrojstwa, nawet milion to wystarczająca ilość żeby
ASIC był opłacalny

> trudno by mi było uwierzyć, że teraz opłaca się producentom masowej taniochy
> zrobić taki krok wstecz...
> ale może...
Ani wstecz, ani naprzód. Normalna kolej rzeczy. Kiedyś na dyskach
twardych znaleźć można było całą masę niespecjalizowanych układów -
pamięć, kontroler (ten akurat był specjalizowany), trochę analogowych
bzdetów do odczytu/zapisu, osobne układy do sterowania ruchem głowic i
napędem talerzy, teraz to wszystko siedzi w jednym scalaku. Podobnie
pierwsze egzemplarze tamagotchi mogły być jeszcze w jakiś sposób
programowalne, i/albo kosztowały odpowiednio drożej, bo producent
założył że sprzeda się "tylko" milion sztuk. Ale jak tylko zauważono
duże zapotrzebowanie, to logicznym posunięciem jest redukcja kosztów i
strasznie fajnie jest utrzymać przy tym niezmienioną cenę, istna żyła
złota.