> Mój przodek to albo mój rodzic, albo rodzic jakiegoś mojego przodka.
>
> Czy jest w tym coś trudnego do zrozumienia?

Nic, oprócz może tego, że samo pojęcie przodka zdefiniowane w ten sposób jest mało
użyteczne. W naturze liczba użytecznych przodków jest tak mała, że mieszczą się przy
jednym (wigilijnym?) stole i całkiem łatwo można ich zdefiniować przez wyliczenie
(tata Piotr, dziadek Zbigniew i pradziadek Eustachy), co nawet ułatwia codzienne
interakcje - np. "Krzysiu, podaj pradziadkowi bigos, bo niedowidzi". Chyba nie
sądzisz, że Krzysiu poda bigos najpierw tacie, tylko po to, żeby ten podał dziadkowi
a ten dalej pradziadkowi (i skąd pradziadek będzie wiedział, że to dla niego)?

> Czy dałoby się to jakoś łatwiej wyrazić w formie iteracyjnej?

Oczywiście, zwłaszcza jeśli w dyskusji pojawia się pojęcie stopnia pokrewieństwa albo
inne limity liczbowe, przy których sztuczna i potencjalna nieskończoność mechanizmu
rekurencji jest tylko przeszkodą. Każ komuś wymienić potomków kogośtam w trzecim
pokoleniu i zobacz, jak to zrobi.

Rekurencja jest sztuczna i nienaturalna. Ani ludzie tak nie myślą ani komputery tak
nie działają. No i żeby zrozumieć rekurencję, trzeba najpierw zrozumieć rekurencję...

--
Maciej Sobczak * http://www.inspirel.com