W dniu 2013-12-28 02:15, Marek pisze:
> On Fri, 27 Dec 2013 20:36:42 +0000, AlexY <a...@i...pl> wrote:
>> a ruch po okręgu? i obserwator w środku.
>
> A w takim wypadku będzie efekt Dopplera :-)?

Tak. Przez dylatacja czasu. Oscylator nadaje sobie,
tak, jak go zbudowano, ale dla odbiornika jego drgania
mają większy okres.

Można by niby rozróżnić te efekty, powiedzieć,
'ta zmiana częstotliwości spowodowana jest relatywistycznym
pitu pitu, znaczy dylatacja czasu, a ta efektem dopplera
liczonym klasycznie', ale, poza oczywistą wygodą posiadania
jednego wzorku, rozróżnienie to jest dość sztuczne.

Ten 'eter', czasoprzestrzeń, w której porusza się światło
(nie tylko fala, ale też impulsy. Jeśli ktoś nadaje morsem
to czasy impulsów są modyfikowane tym samym wzorem, nie tylko
'nośna') transformuje się miedzy układami tak, że dla każdego
światło porusza się z taką sama prędkością w każdym kierunku,
dla każdego obserwatora wygląda to tak, jakby to on był w tym
wyróżnionym ośrodku 'eteru'.
Możemy więc użyć odpowiedni klasyczny wzór dopplera. Trzeba
go tylko zmodyfikować o dylatacja czasu.

I teraz dla różnych obserwatorów wynik jest oczywiście ten sam,
Rakieta B odbiera częstość k razy większą niż rakieta A (obie
częstości mierzone przez załogi danej rakiety) niezależnie od
tego, kto liczy;-)
Ale podział, jaka cześć zjawiska pochodzi od dylatacji, a jaka
od 'klasycznego dopplera' jest różny. Te zjawiska są względne
i się wzajemnie przenikają.

Przypadki graniczne. Nadajnik się rusza, odbiornik nie
(czyli jest to układ odniesienia związany z odbiornikiem).
Klasyczny doppler (czyli dlugość fali to ile się odsunę + ile
odsunie się sygnał) mówi o zmianie częstotliwości o czynnik
c/(c-v)
Dylatacja nadajnika powoduje, że mnożymy to przez sqrt(1-v^2/c^2)

łącznie sqrt((c+v)/(c-v))

Wersja druga, odbiornik ruchomy. układ źródła.
"Klasycznie" (c-v)/c, do tego dylatacja, ale tym razem w drugą
stronę. Wynik, znów ten sam sqrt((c+v)/(c-v))


pzdr
bartekltg