On 16/07/2011 20:29, Mariusz Kruk wrote:
> epsilon$ while read LINE; do echo \>"$LINE"; done< "Andrzej Jarzabek"
>
>>> Nie masz możliwości skopiowania np. egzemplarza książki. Możesz wyprodukować
>>> drugi egzemplarz tejże z tą samą (skopiowaną) treścią. Innemi słowy,
>> ...skopiować
>
> Nie. Nie masz możliwości magicznie powielenia książki. Musisz ją
> wyprodukować. Skopiować możesz treść.

No ale właśnie w takim sensie mówi się o kopiowaniu w kontekście prawa
autorskiego.

>>> utwór - owszem - kopiujesz, ale sam egzemplarz tworzysz nowy. Względnie
>>> wysokim (w porównaniu z kopiowaniem zapisu cyfrowego) kosztem.
>> W porównaniu z kopiowaniem zapisu cyfrowego - owszem. W porównaniu z
>> napisaniem książki od nowa ten koszt jest nieznaczny.
>
> Jakim znowu "napisaniem książki od nowa"? Chcesz wymyślać nowego Hairy
> Portiera, czy co?

Ja nie chcę. Zwracam tylko uwagę, że nawet skopiowanie książki na ksero
jest znacznie mniej kosztowne niż napisanie tej książki.

>> W porównaniu z
>> kupieniem legalnego egzemplarza w sklepie - to zależy, ile ten
>> egzemplarz kosztuje. A to z kolei zależy między innymi od honorarium
>> twórcy.
>
> A, ty jesteś z tych, którym się wydaje, że z 30 zł ceny sklepowej
> płyty/książki twórca dostaje 25?
> Słodka naiwności...

Nie wiem w jaki sposób to wyczytałeś z tego, co napisałem. Zasadę mamy
taką, że honorarium autora jest przedmiotem umowy między wydawcą a
autorem. Wydawca może wydawać dzieło tylko wtedy, kiedy zapłaci autorowi
tyle, ile ten sobie zażyczy.

>> I istota prawa autorskiego jest taka, żeby twórca mógł
>> negocjować lub wyznaczać honorarium nie konkurując cenowo z tymi,
>> którzy by w przeciwnym przypadku mogli kopiować bez płacenia
>> honorarium.
>
> Istota prawa autorskiego była taka, żeby twórca miał bodźce do
> tworzenia. Tyle, ze obecnie twórca jest w tym całym łańcuszku gdzieś
> daleeeeeeeeeko na końcu.

Skoro twórcy jednak tworzą, to widocznie bodźce są wystarczające.

>> Ogólnie, owszem, w dawnych czasach, kiedy prawo autorskie było
>> pierwotnie formułowane, odnosiło się ono do problemu masowych
>> wydawnictw, np. sytuacji, kiedy wydawca płacił takiemu dajmy na to
>> Zoli za powieść i ją drukował, a inny wydawca kupował egzemplarz,
>> dawał do skopiowania i wypuszczał na rynek własne wydanie nie płacąc
>> Zoli ani grosza. Praktyka polegająca na tym, że jak już ktos kupił
>> taki egzemplarz to mogła z niego korzystać również jego rodzina i
>> znajomi była już wtedy ustalona i nie było intencją prawa autorskiego
>> ograniczenie tej praktyki.
>>
>> No ale to był 19. wiek,
>
> Raczysz żartować? Kontrola druku jest praktycznie tak stara, jak sam
> druk. Już w szesnastym wieku były przywileje na druk konkretnych dzieł.
> (fakt, że trochę inny cel był pierwotnie, ale de facto załatwiały też
> majątkowe prawa autorskie).

Pisałem o Zoli przecież.

>> a potem świat się zmieniał i prawo szło razem
>> z nim:
>
> Taaaaak.
> http://en.wikipedia.org/wiki/File:Copyright_term.svg

Przecież nie o tym rozmawiamy.

>> pojawiło się radio, magnetofon, ksero, komputery.Ale podstawowa
>> zasada jest taka sama: że jeśli wykonuje się wiele egzemplarzy utworu,
>> z których korzysta wiele osób, to słusznym interesem twórcy jest
>> możliwość otrzymania honorarium od każdego egzemplarza.
>
> Patrz wyżej - kopiowanie było do "czasów cyfrowych" nieistotne w tym
> sensie, że nie miało większego znaczenia gospodarczego.

No więc właśnie - ogólna zasada jest taka, że to, co ma znaczenie
gospodarcze wymaga rozwiązania, w którym autor ma prawo do honorarium.

> Chyba, że ktoś sobie uruchomił na szeroką skalę drukarnię i drukował
> w setkach tysięcy LoTR-a na lewo, albo tłoczył longplaye Omegi, ale
> raczej nie o takim przypadku mówimy.

O takim przypadku _też_ mówimy. W końcu to też jest kopiowanie.