MKi pisze:

>> Wg mnie dużo wygodniej programować układy już po lutowaniu - po co robić
>> sobie dodatkową pracę (z wyjmowaniem układów z lasek/tacek, wkładaniem
>> do programatora, przekładaniem spowrotem).
>
> Otóż to! Kiedyś robiłem na płytce złącze do programowania - ostatnio
> w ogóle rezygnuję z niego, tylko wyprowadzam ścieżki na krawędź płytki
> i całą płytkę wkładam w gniazdo takie, jak kiedyś do kart ISA (zawsze
> to te parę goldpinów mniej :).

W naszych firmowych płytkach stosujemy jeszcze lepsze rozwiązanie -
sygnały są wyprowadzone na dodatkowe pady, do których dojeżdżają szpilki
testowe. Etap złącza krawędziowego też przeszliśmy, ale szpilki są wg
mnie dużo lepszym rozwiązaniem: nie trzeba sygnałów ciągnąć po całej
płytce z różnych miejsc aż na brzeg ale nawet dodatkowo można dorzucić w
różnych miejscach np. napięcia do zmierzenia. Jedyna wada to wyższy
jednostkowy koszt testera (sporo mechaniki do zjeżdżania sondą ze
szpilkami; w ostatnim projekcie mamy nawet dwie sondy: po obu stronach
płytki); szpilki są tanie ale trzeba je wymieniać co jakiś czas,
szczególnie gdy produkcja idzie pełną parą.

>> Najlepiej programowanie
>> połączyć z fazą testowania urządzenia (przed zaprogramowaniem jakieśtam
>> pomiary poboru prądu, napięć, potem programowanie, dalsze testy
>> wspomagane prockiem a na koniec zaprogramowanie softu "bojowego").
>>
> Albo w sofcie "bojowym" dać tryb serwisowy do pierwszych testów,
> kalibracji etc. Nie trzeba programować parę razy, pilnować
> zabezpieczeń - programujemy raz, weryfikujemy, zabezpieczamy
> i koniec.

Wg mnie w oprogramowaniu "bojowym" nie mogą się znaleźć funkcje
wykorzystywane nominalnie podczas testowania (np. wydające na zewnątrz
zawartość pamięci lub reprogramowujące cośtam). Zawsze istnieje jakieś
niezerowe prawdopodobieństwo przypadkowego wskoczenia w nie w wyniku
zakłóceń.

--
Adam Dybkowski
http://dybkowski.net/

Uwaga: przed wysłaniem do mnie maila usuń cyfry z adresu.