Pan Mateusz Viste napisał:

>> Tuż przed stanem wojennym miałem praktyki studenckie. Część
>> kolegów z grupy trafiła do zakładów, które realizowały dziwne
>> zamówienie. Wielkie szafy z magnetofonami kasetowymi, włączanymi
>> sygnałem elektrycznym. Nikt wtedy nie wiedział, nawet się nie
>> domyślał, do czego to ma być.
>
> Z fabryki odkurzaczy w ZSRR odchodzi najstarsza pracownica.
> Dyrektor do niej:
> - Była pani najlepszą pracownicą, w dowód uznania otrzymuje
> pani Order Przodownika Pracy.
> - A czy nie mogłabym w zamian dostać odkurzacza?
> - Nie ma pani odkurzacza? Ani jednego pani nie wyniosła?
> - Wyniosłam, wyniosłam, kilkadziesiąt, ale co w domu złożyłam
> to mi zawsze Kałasznikow wychodził!

Anegdota znana i wielokrotnie dostosowywana do tzw. warunków
lokalnych, do różnych zakładów przemysłowych. A teraz będzie
opowieść prawdziwa. Za czasów PRL przemysł produkował rozmaitą
tandetę. Ale akurat dziurki w butach (nie w podeszwie, tylko te
do sznurowadeł) zwykle były perfekcyjnie obrobione mosiądzem
wysokiej jakości. Pytanie, dlaczego? Ano były one robione na
maszynach, na których utrzymanie nie brakowało nigdy pieniędzy.
Trzaskały te okucia z prędkościa karabinu maszynowego, ale w
ciągu kilku godzin można było je przekonfigurować do produkcji
amunicji.

Jarek

--
-- Czy może nam pani powiedzieć, na terenie jakiego zakładu
się obecnie znajdujemy?
-- Tego ni mogę powiedzieć, bo to jest tajemnica państwowa!
Mogę tylko powiedzieć, że mam 5 złotych od bombki.