On 18/10/2020 01:57, r...@k...pl wrote:
>> Nie, to często jedyne wyjście aby mieć więcej pamieci. Ekran Atari mógł
>> zając kilkadziesiąt bajtów z prostym napisem i to była *oszczędnośc* w
>> stosunku do podstawowego trybu graficznego.
> Ale tutaj oszczędności nie były potrzebne, bo i tak w przypadku gier w końcu
> trzeba było uruchomić tryb graficzny.

Nigdy taki, jaki miał system operacyjny w trybie BASICa czy DOSa.

Nie pamiętam ani jednej poważnej gry pracujące w trybie gr0.

>>> I ponieważ nie zawsze system od razu przełączał się na nowy ekran, to czasem
>>> ten nowy ekran pokazywał się z opóźnieniem -- za każdym ładowaniem w innym
>>> momencie :)
>> Zasze przełączanie było natychmitowe, kod się wywoływał, tworzył display
>> list, i ramkę pźniej było go widać na ekranie. Nie spotkałem gry na
>> Atari która robiła by machloje z ekranem w sposób randomiczny.
> Nie trzeba było uruchamiać kodu, wystarczyło przy ładowaniu wpisać się w
> odpowiednie komórki.

To powoduje że nie kontrolujesz gdzie jest ekran. To poważny problem
podczas pisania własnych programów ponieważ w środku RAMu masz dziurę na
bufor pamięci gfx.

Co z resztą łatwo zauważyć: cześc gier bez podmiany bufora ekranu w
trakcie ładowania niszczyła display list antica powodując chaos na
ekranie do ukończenia ładowania.

>> Nie, to jest nieskończenie bardziej skomplikowane. Na Atari nie ma
>> czegoś takiego jak "ekran". Jest display list Antica który okresla jak
>> dma ma pobierać i jak interpretować zawartośc RAM. To jest zdecydowanie
>> wiecej pamieci niż 2 bajty, powiedzmy że minimum kilkadziesiąt aby
>> wyświetlić jeden duży napis.
> Jak przez mgłę pamiętam, że jednak adres RAM-u z tą "zawartością dla Antica"
> wystarczyło wpisać w dwie komórki, aby Antic wiedział co ma wyświetlać.

ALe najpierw należało stworzyć stosowne display list i zawartość RAM
gdzieś na boku. W kilku sekcjach. To jest kilkadziesiąt bajtów co
najmniej + overheat sekcji.

>> Można oczywiście załadować jakiś napis wprost w domyślną lokalizację
>> pamieci gr0, ale to jest jechanie po bandzie i nie kojarze ani jednej
>> gry/programu robiącego coś tak niebezpiecznego.
> To w ogóle nie było niebezpieczne, a oszczędzało uruchamianie zbędnego kodu.
> Niestety, pamięć ulotna nie pozwala mi sobie przypomnieć jakie cuda można było
> z tym zrobić.

Mamy więc rózne doswiadczenia. Na kilkaset gier kaseta/dysk nie pamiętam
ani jednej ładującej cokolwiek w pamięc zastanego ekranu [1]. Za to
setki uruchamiające kod zestawiajacy antica albo przynajmniej tworzące
display list używajac mechanizmu sekcji.

Uruchamianie kodu było niezbędne również po to aby odzyskać RAM
przykryty ROMem lub robić relokacje w czasie rzeczywistym.

Jeden z kompresorów (kiepskich) po każdej sekcji zerował następny blok
pamięci ponieważ jego działanie polegało na szatkowaniu pliku tak aoby
ominąć framenty z zerami. Zerowanie odbywało się właśnie poprzez wołanie
kawałka kodu robiącego to podczas ładowania, dziesiatki razy.

[1] Za to na C64 powszechne było wciskanie decrunchera w pamiec ekranu.