Sat, 17 Oct 2020 21:48:58 +0200, w <rmfhrb$dop$1@dont-email.me>, heby
<h...@p...onet.pl> napisał(-a):

> On 17/10/2020 20:31, r...@k...pl wrote:
> > Albo chyba profesjonalnie było umieścić gdzieś w pamięci nowy ekran, a potem
> > tylko (z poziomu ładowania) umieścić wskazanie do nowego ekranu.
>
> Nie, to często jedyne wyjście aby mieć więcej pamieci. Ekran Atari mógł
> zając kilkadziesiąt bajtów z prostym napisem i to była *oszczędnośc* w
> stosunku do podstawowego trybu graficznego.

Ale tutaj oszczędności nie były potrzebne, bo i tak w przypadku gier w końcu
trzeba było uruchomić tryb graficzny.

> > I ponieważ nie zawsze system od razu przełączał się na nowy ekran, to czasem
> > ten nowy ekran pokazywał się z opóźnieniem -- za każdym ładowaniem w innym
> > momencie :)
>
> Zasze przełączanie było natychmitowe, kod się wywoływał, tworzył display
> list, i ramkę pźniej było go widać na ekranie. Nie spotkałem gry na
> Atari która robiła by machloje z ekranem w sposób randomiczny.

Nie trzeba było uruchamiać kodu, wystarczyło przy ładowaniu wpisać się w
odpowiednie komórki.

> > Coś mi tam właśnie zaświtało, że były dwie komórki, które wskazywały gdzie w
> > pamięci jest ten nowy ekran.
>
> Nie, to jest nieskończenie bardziej skomplikowane. Na Atari nie ma
> czegoś takiego jak "ekran". Jest display list Antica który okresla jak
> dma ma pobierać i jak interpretować zawartośc RAM. To jest zdecydowanie
> wiecej pamieci niż 2 bajty, powiedzmy że minimum kilkadziesiąt aby
> wyświetlić jeden duży napis.

Jak przez mgłę pamiętam, że jednak adres RAM-u z tą "zawartością dla Antica"
wystarczyło wpisać w dwie komórki, aby Antic wiedział co ma wyświetlać.

> > Ale, żeby go pokazać, nie musiano nic uruchamiać.
>
> Aby pokazać coś innego niż ekran domyślny podczas ładowania wymagane
> było uruchomienie kodu.
>
> Można oczywiście załadować jakiś napis wprost w domyślną lokalizację
> pamieci gr0, ale to jest jechanie po bandzie i nie kojarze ani jednej
> gry/programu robiącego coś tak niebezpiecznego.

To w ogóle nie było niebezpieczne, a oszczędzało uruchamianie zbędnego kodu.
Niestety, pamięć ulotna nie pozwala mi sobie przypomnieć jakie cuda można było
z tym zrobić.